ଦିନେ ବି ଆଖିରେ ଦେଖିନି ତୁମକୁ
ପାଇଛି ତମର ମାଳା ଗୋ,
ହେ ଦୂରଭାଷିନୀ, କୁସୁମ ହାସିନୀ
ଦୂର ଜନପଦ ବାଳା ଗୋ !

ହେବ କି ନହେବ କେବେ ଆମ ଦେଖା
ତା ବି ତ ଜାଣେନା ପଥୁକୀ ମୁଁ ଏକା
ଜୀବନ ମୋ ଏକ ରକ୍ତ ତାରକା
ବିଦ୍ରୋହ ତପେ ଭରା ଗୋ!

ଛୋଟ ମୋର ଗାଆଁଟି
ଭୂଗୋଳ ପୋଥି-ପତରେ ପଛେ ନ ଥାଉ ତାର ନାଆଁଟି
ମାଟିର ସେଇ ସରଗ ମୋର,
ସେଇଠି ଅଛି ମୋ ଷଠୀଘର।
ଜଳିବ ପୁଣି ସେଇଠି ଶେଷେ
ମୋହରି ଚିତା ନିଆଁଟି।
ଛୋଟ ମୋର ଗାଆଁଟି।

ପଲ୍ଲି ଚୂତତରୁ ଶାଖେ ରାବେ ବସି ପିକ
ଶୁଣନ୍ତି ସାନନ୍ଦମନେ, ବହୁଳ କୃଷକ।
ନିଶୀଥେ କ୍ଷୂଧାର୍ତ୍ତେ ଦିନେ କୋକିଳ ଦୁଃଖିତ,
ଗାଢ଼ ଅନ୍ଧକାରେ ବସି ରାବେ ଅତୃପତ।
ନିମ୍ନଦେଶେ ନିରେଖିଣ କି ଏକ ଆଲୋକ,
ଜାଣିଲା ନିଜ ବୁଦ୍ଧିରେ ଏ ଖଦ୍ୟୋତ ଏକ।

ଆରେ ବାବୁ ଚାପଧାରୀ
କି ଦଣ୍ଡ ଦେଲା ତୋହରି
କାନ୍ଦି କଉଶଲ୍ୟା ବୋଲନ୍ତି କୈକେୟୀ ଅରଜିବ କେଉଁ ଶିରୀ ଲୋ।
କୋଇଲି ଶୁଣ ଲୋ।(୧)
ଏହି ମଗୁଶିର ମାସ
କାକର ପଡ଼େ ବିଶେଷ
ଶୀତଳ ପବନ ବହେ ଘନ ଘନ ମୋ ପୁତ୍ର କରିବ କିସ ଲୋ
କୋଇଲି ଶୁଣ ଲୋ (୨)

ମାଟିର ପ୍ରଦୀପ ଯେବେ ଲିଭି ଆସେ ଗହନ ରାତିରେ
କ୍ଷୀଣ କ୍ଷୀଣତର ହୋଇ ସବୁ ଜହ୍ନ ଲୁଚିଯାଏ ଧୀରେ
କେତେ କଥା ଭୁଲି ହୁଏ ସେହିଭଳି ତୁମ ଗାଁ ଛୁଇଁଲେ
ଭୁଲି ହୁଏ ଅକାତରେ ତୁମ ଗାଁ ନଈ ପାରି ହେଲେ।

କଳି ଘୋଟିଲା ଚାରିଦିଗେ
ମୁଖେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଡାକ ସର୍ବେ॥
କଥା ହେଲାଣି ଅସମ୍ଭାଳ
ଏ ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣକୁ ସମ୍ଭାଳ॥
କାଳ ଯେ ଗୃହେ ପଶିଲାଣି
ରୋଗ ପରାୟ ଗ୍ରାସିଲାଣି॥

ତୁମ ପରି ଛୋଟ ପିଲାଟିଏ
ଗାଆଁ ଚାହାଳୀର ଚାଟ ସିଏ
ଚେହେରାଟି ତାର ଡଉଲ ଡାଉଲ
ବୁଦ୍ଧିରେ ତାହାର ସରି କିଏ ?

ଭାଇ ଭୋଟର, ଗୁପ୍ତ ଭୋଟ ଦେ ନ ଯା’ରେ;
କ୍ଷମତାଭିଳାଷୀ ପଦବୀଲାଳସୀ
ଦେଲେ ହେଲେ ତତେ ହଜାରେ। (ଘୋଷା)।

ଉତ୍କଳ କବିଙ୍କ ଭାଗ୍ୟେ ଏ କି ଅଭିଶାପ
ନାହିଁ ଆନ ଲାଭ, ଲାଭ ଦୁଃଖ ମନସ୍ତାପ।
ଦେଇଛନ୍ତି ଏ ଦେଶକୁ ଶାପ କେଉଁ ଦେବ
ଯେ ସେବିବ ବାଣୀପଦ ସେ ହେବ ଦରିଦ୍ର।

ରବିବାର ଦିନ କେମିତି ସକାଳୁ ହେବାକୁ ଡେରି ଡେରି ହୁଏ।
ଡେରିରେ ବି ଘଣ୍ଟାବାଜେ ଚା’ ଶୋଷ ଖୁବ୍‌ ବଢ଼ିଯାଏ

ସକାଳଟା ବଡ଼ ମିଠା, ବଡ଼ ମିଠା ଚାହିଁ ଚାହିଁ ଶୋଇ ରହିଥିବା।
ଦୁଃସ୍ୱପ୍ନ ପରି ହାକିମ, ଫାଇଲ୍‌ ସବୁ କିଛି ଭୁଲିଯିବା ।
ବଡ଼ ମିଠା ଶୋଇ ଶୋଇ ଖାଲି ଅନାଇ ରହିବା॥