ଯନ୍ତ୍ର ତତେ କି ମନ୍ତ୍ର ଦେଉଛି ମାଟିର ମଣିଷ ଆରେ, ମୁଗ୍ଧ ତୋହାର ଚିତ୍ତ ଗହନେ ଚିନ୍ତି ପାରୁନୁ ବାରେ? ମଥା ତୋଳି ସେଇ ଯନ୍ତ୍ର ଯେ..

(ରାଗ- ଜୟନ୍ତ, କଳାକାଇଁଚ ବାଣୀ) ଧୀରେ ଘେନ କାନନରେ କୃଷ୍ଣ ବିଳମ୍ୱିତ ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତା ଘେନି ଭାଳୁଛନ୍ତି ମାତ। କଳାମାଣିକ ରେ! ନିଧନ ସଙ୍ଖାଳି ମୋର ଦରିଦ୍ର..

ବ୍ରଜକୁ ଚୋର ଆସିଛି ଘେନିଯିବ, ଶୁଅ ତୁନି ହୋଇରେ। ରଙ୍କର ଧନ ମୋ’ ଗୋକୁଳ-ଚନ୍ଦ୍ରମା, ନିଶି ପାଇ ନାହିଁରେ। ।୧। ରାତି ଗୋଟାଯାକ ମାତିଲୁ ନାଟରେ, ପଲକ..

ଭାବିଛି ସମସ୍ତ ପଥ ମୁଖ ଛବି ତାର କେମନ୍ତେ ମୋ ପାଶେ ପୁଣି, ତାର ଅଭିସାର ହୋଇବ ବିରହ ପରେ; ଭାଷି ମୁଁ କି ବାଣୀ ଡାକିବି..

ପ୍ରଦୀପ ଜଳୁଛି କିପାଁ? ଲିଭାଅ ତାହାରେ ତବ ରୂପ-ଶିଖା ଜଳ ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ। ଠିଆ ହୁଅ କକ୍ଷ ମଧ୍ୟେ, ଧୀରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଅଙ୍ଗ ଆବରଣ ଅଙ୍ଗ..

ନିରୋଳ ପଉଷ ସଂଧ୍ୟା, ଗହନ ବନାନୀ, ପର୍ବତ ଉଢ଼ାଳେ ଖସେ ସାୟନ୍ତନ ରବି, ଶୁଭେ ଖାଲି ଏଠି ସେଠି ପତତ୍ରୀର ବାଣୀ ନିର୍ମେଘ ଗଗନ-ଏକ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ଦୀପ୍ତ..

ତୁମର କରୁଣାର ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ ମୁଁ ଯେ- ତୁମ କରୁଣା କିପାଁ ମାଗିବି, ଦେଇଛ ଯେଉଁ ଦୁଃଖ ନିବିଡ଼ ଦାବ-ଦାହ, ନୀରବେ ପ୍ରାଣେ ପ୍ରାଣେ ଭୋଗିବି। ତୁମର..

(ରାଗ-ମାୟାମାଳବଗୌଡ଼ା-ରୂପକ ତାଳ) ଉଠିଲୁ ଏଡ଼େ ବେଗି କାହିଁକି ରେ ଦୁଖିଧନ ଦଧି ମନ୍ଥାଈ ଦେବୁ ନାହିଁଇ କି ରେ ।ପଦ। ଦେହ ପାସୋରି ଦଣ୍ଡେ, ନିଦ ନଗଲୁ..

(ରାଗ-ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ) ତୁହି ମା ଧରଣୀ ଜନନୀ ମୋହର ଧରିଛୁ ମା ମୋତେ କୋଳେ, ଲୋଟୁଅଛି ସିନ୍ଧୁ ଚରଣେ ତୋହର ଆହା କି ଉଲ୍ଲାସ-ଭୋଳେ। ରହିଛୁ ଅନାଇ ଅନନ୍ତ..

ଭିଖାରୀ ଗାଉଛି ଗୀତ, ଗାଆରେ ଭିଖାରୀ ଶୁଣୁଛି ମୁଁ, ବାତାୟନ ପାଶେ କାନ ପାରି। ଧୂଳି-ବିମଳିନ ଦେହ, ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଦେହ-ବାସ, ଶୀର୍ଣ୍ଣମୁଖେ ଦାରିଦ୍ର୍ୟର ବିଶଦ ବିଳାସ, ଦାଣ୍ଡେ..

(ରାଗ-ଚୋଖି) ତୁହି ମା ଜନମଭୂମି ପବିତ୍ର ଭାରତଭୂମି ତୋହର ସନ୍ତାନ ଆମ୍ଭେ ଅଟୁଁ ସରବେ, ତୋର ଶ୍ରୀଚରଣ ସେବା ପାଇଁ ମନ ପ୍ରାଣ ଦେବା ଗାଇବା ତୋହର..

ଚନ୍ଦ୍ର ନୁହଇ ରମଣୀ ମୁଖର ମଞ୍ଜୁଳ ଉପମାନ, ଚନ୍ଦ୍ର ନୁହଇ ସୁଧାନିଧ ଅବା ରୋଟି, ବିଜ୍ଞାନୀ ଆମେ ପୃଥିବୀର ନାଗରିକ, ଅନ୍ତରେ ଆଜି ବୁଝି ପାରିଅଛୁ ନୂତନ..

ଗୌର ଗଉରବ ବିଧୂର ସଉରଭ ମଧୁର କୁହୁରବ ବକ୍ଷପୁଟେ ଧରି ସପନ-ଶିରୀ ସମା କବିତା ମନୋରମା ପାଗଳ ଦିଏ କରି। ଆଖିକେ ସୁଧାରସ ଆଖିକେ ସୀଧୁରସ ଅଧରେ..

ଧୂଳି ହୋଇ ମିଶିଛି ମାଟିରେ କେତେ କେତେ ସମ୍ରାଟର ଘର ସହସ୍ର ସମାଗମ ଯହିଁ ସେଥି ଆଜି ଚରେ ବନେଚର। କିନ୍ତୁ ଦୂରେ ଦରିଦ୍ର ପଲ୍ଲୀରେ କୁଟୀମାଳା..

(ସନେଟ୍‌) ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ କରି ଯାହା ଯେତେ ଅନ୍ବେଷଣ, ତୃପ୍ତି ଖୋଜି ଏଣେ ତେଣେ ଧାଇଁଥିବି ଯାହା, ପାଇଛି ଯା ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ତୋଷଣ, କଷଣ, ହେ..

ହେ ମୋର କଲମ! ଚିର ବିପ୍ଳବୀ, ହେ ଚିର ମୌନୀ କହ ସାଥୀ ଥିଲ ଅବା ଜୀବନେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ଅହରହ! ମୂଲ୍ୟ ତୁମର କେତୋଟି ପଇସା,..