ତୁମ ନଈ ପଠା ସୋରିଷ କିଆରୀ ପଉଷ ସକାଳ ଖରା, ମୋ ଗାଁର ଯେତେ ମଧୁମକ୍ଷୀଙ୍କର ସରାଗ ସେଥିରେ ଭରା। ସଂଜ ଗଲେ ନଇଁ ତୁମ ଗାଁ..

ଆସ ପ୍ରିୟା ହୋଇଯିବା ମିଥୁନ ମୁଦ୍ରାରେ ଶିଳାରେ ଖୋଦିତ ମୂର୍ତ୍ତି ମନୋରମ, ନିହଣ ମୁନରେ ଫୁଟି ଉଠିବ ସୃଷ୍ଟିର ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅନୁପମ ।୧। ମନ୍ଦିର କାନ୍ଥରେ ଜୀବନ୍ତ..

ଦ୍ରୁତ ଏ ଦିନାଙ୍କ ଦିଏ ଦନ୍ତୁରିତ ଦଂଶନର ଦାଗ ପ୍ରଜନ୍ମର ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳନ ପ୍ରସାରିତ ପ୍ରଶିରା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆରବୀୟ ଅନ୍ଧକାର ଆବୋରୁ ଏ ଇନ୍ଦ୍ରପ୍ରସ୍ଥ ଆଗ ୟା’ପରେ ମୋ..

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ଝରିଗଲା ଋତୁ ଫୁଲର ରଙ୍ଗ ଶୀତ ଛାଡ଼ି ଉଷୁମେଇ ଗଲା ଦିନ ପକ୍ଷାଘାତ ପବନର ହାଲୁକା ହାତ ଗୋଡ଼ ହଲା ଝୁଲା ଭିତରେ କେମିତି..

* ମୁଁ ଓ ତୁମେ * ମୁଁ ଯେ ପାହାନ୍ତି ପହର ଦୂର ଦିଗନ୍ତର ମଉଳା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ତମେ କାକର ପଖଳା ସୌମ୍ୟ ସକାଳ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ..

ଦୀପଶିଖାଟିଏ, ଅନ୍ଧାର ବୋଝରେ ନଇଁପଡ଼ିଲେବି, ଜଳୁଥିଲା, ଦୀପ୍ତିର ହାତ ଧରି! ଅୟୁତ ଜ୍ୟୋତିର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ୟ ଦିଗନ୍ତ ସେପାରିରେ ତଥାପି ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଡରିଲାନି ସେ, ତିଳ ତିଳ..

ନଈ ଥାଇ ଯଦି ନଈର ଛାତିରେ ନଥାଏ ଟିକିଏ ଜଳ ଜଳ ଥାଇ ଯଦି ନଉକା ନଥାଏ କେମିତି ଛୁଇଁବ କୂଳ ନଇ ଓ ନଉକା ଦୁଇଟିକୁ..

ଅସ୍ତ ଗଗନେ ଅସ୍ତଛବି ମୁଁ ସାଥୀ ମୋର ଅସ୍ତରାଗ, ଅସ୍ତରାଗରେ ମୋ ଜୀବନ ଲିପି ଲଭିଅଛି ସାଧୁବାଦ॥ ଆଦିମ ନାହିଁ ଅନ୍ତିମ ନାହିଁ ମଧ୍ୟମ ସିନା ସ୍ଥିତି,..

ଆଉ କେବେ ପଚାରନା ବର୍ଷା ହେଲେ କବି କ’ଣ କରେ ବର୍ଷା ଯାହା କବିତା ବି ସେୟା ତା’ ପାଇଁ କବିତାଠୁ ବରଷାକୁ କବି କେବେ ଫେଡ଼ି..

ମୁଁ ସବୁକଥା କହିବି ନାହିଁ କାରଣ ଜୀବନ ମୋତେ ମନା କରିଚି କହିଚି-ମଞ୍ଚ ଉପରେ ଠିଆ ହ’ ହେଲେ ମଞ୍ଜକଥା କହିବୁ ନାଇଁ ଜମ୍ମାରୁ ଖୋଲିବୁ ନାଇଁ..

ନ୍ୟାୟ ନିଶାପ ସରିଲା ଚଉପାଢ଼ିରେ ଭାଗ ହୋଇଗଲା ଜୀବନ ଚା ପାନ ଖାଇ ହିସାବ ଦେଲେ ସାଆନ୍ତମାନେ ବର୍ଷ ବର୍ଷର ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଦୁଆରେ ଉଠିଲା ଈର୍ଷାର ପାଚେରି।..

ଆମ ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରେ ସେ ପଦ୍ମପୋଖରୀ! ତା ପେଟରେ ପେଟେ ଗ୍ରାମସଡ଼କ ଯୋଜନାର ମାଟି। ଛାତିରେ ତୀର ଭଳି ଗଳିଯାଇଛନ୍ତି କେତେଟା କଂକ୍ରିଟ୍‌ ପିଲାର। ତାକୁ ମୃତ୍ୟୁଦଣ୍ଡ..

ମାଆ! ତୁମେ ଆସିବ ବୋଲି ମାଟି-ମଲାଟ ରେ ବିଛେଇ ଯାଇଛି ସବୁଜ ଘାସ-ଗାଲିଚା। ନଈ, ପୋଖରୀର କାଚକେନ୍ଦୁ ପାଣି ଅନାଇ ରହିଛି- ପଦ ଯୁଗଳ ଧୌତ ପାଇଁ....

ତୁ ଆସିବୁ ନା ବଉଳ ଏ ସମ୍ଭାବନାମୟ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଯୋଗ ଆଉ ବିଯୋଗ ପାଇଁ ସୁଖ ଆଉ ଦୁଃଖ ପାଇଁ। ମନରେ ତୋର କିଛି ପ୍ରଶ୍ନ ନଥିବ..

ଚଇତେ ପାଚିଲା ବେଲ ମୋ ଗେହ୍ଲି ମିତଣୀ ଚନ୍ଦରବଦନୀ ବାଡ଼ି କାଠ ଚମ୍ପା ଫୁଲ କିଏ ହେବ ତା’ର ସମତୁଲ ।୧। ଅସାଡ଼ୁଆ ପାଣି ସୁଅ ମୋ..

ଅତିରଞ୍ଜିତ ଅଭିନୟ ଯୋଗୁଁ ବହିର୍ଭୂତ ମୁଁ ମଞ୍ଚରୁ ମନୋରମ ଶବ୍ଦ ପଛରେ ଗୋଲ୍‌ଗୋଲ୍‌ କଥା ଉହାଡ଼ରେ ଲୁଚାଇ ରଖିଥିବା ଛଳନାର ବାରୁଦ ବିସ୍ଫୋରଣରେ ନିଜର ହିଁ ଅପମୃତ୍ୟୁ..