ଦିନ ଥିଲା, ସକାଳ ହେଲେ ପୂର୍ବାଶାକୁ ଆଲୋକିତ କରି ଉଠୁଥିଲା ବାଳସୂର୍ଯ୍ୟ ପୁଷ୍କରିଣୀର ନୀଳକଇଁ ସ୍ବପ୍ନ ଭାଙ୍ଗୁଥିଲା ଆଖି ମେଲି ଚାହୁଁଥିଲା ସୁର୍ଯ୍ୟଆଡ଼େ ଅଣ୍ଟାଏ ପାଣିରେ ପଶି..

“କି ସମ୍ପର୍କ ଦେଇ ଆରମ୍ଭ କରିବି ଭାବିତ ପାରୁନି କିଛି ତମେ ତମେ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ ଦେଲି ତମେ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ?” ଅମାନ୍ୟ କରିହେବନି-ପ୍ରେମ ଯୁଗେ ଯୁଗେ..

ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ମୋତେ ଭଲପାଅ ବୋଲି ଅଥଚ ଏ ସାମାନ୍ୟ କଥାଟା ପାରୁନ ଏ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଓଠରୁ ଖୋଲି କାଳେ କଳଙ୍କ ଲାଗିଯିବ ଆମ ବନ୍ଧୁତ୍ବରେ..

ଆରମ୍ଭରେ ଶେଷ ନା ଶେଷରେ ଆରମ୍ଭ କୋଉଠି ସରିଛି ଚଲାପଥ-? ତମ ସହ ଚାଲୁଥିଲେ ବାଟ ଯେତେ ଦୂର ସେତେ ଲାଗେ ପାଖ ଅଥଚ! ଏମିତି ଲାଗେ..

ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ଭାଗ୍ୟ ଅଣ୍ଡାଳି ଖୋଜୁଛି ସମୟ ଚାହିଁଲି ହାତଘଣ୍ଟା ମନେହେଲା ସୂଚାଉଛି ଦିଗ ଦକ୍ଷିଣକୁ, ବିଶ୍ରାମ ନେଉଛି ସରୁକଣ୍ଟା ଠିକ୍‌ ତା ଓଲଟାରେ କ୍ଳାନ୍ତି ମେଣ୍ଟାଉଛନ୍ତି..

କୋଦାଳଟା ଥୋଇ ଜଗୁଆ ଅଣ୍ଟା ସଳଖିଲା। କପାଳ ଉପରେ ବିଶି ଆଙ୍ଗୁଠିଟାକୁ ୱାଇପର ଭଳି ବୁଲାଇ ଆଣି ଜମି ଆସୁଥିବା ଝାଳ ପୋଛୁପୋଛୁ ଆକାଶରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଅବସ୍ଥିତି..

ମୁଁ ଏକ ଛିଣ୍ଡା ଗୁଡ଼ି ନଟେଇରୁ ଛିଣ୍ଡିଲା ପରେ ମୁଁ ଖୋଜିଚାଲିଛି ଭୂପୃଷ୍ଠ ହେଲେ ଅଟକିଯାଇଛି ଏକ ଅନାମଧ୍ୟେୟ ଗଛର ଡାଳରେ। ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳରେ ପହଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ମତେ..

ତୁମର ଆତ୍ମବିଶ୍ବାସ ଭାଙ୍ଗିବାରେ ଅନ୍ୟର ଅଧିକାର ଅଛି କି ନା ମୁଁ ଜାଣିନି ତେଣୁ ଭାବିନେଲି ତୁମର ସେ ଆତ୍ମବିଶ୍ବାସ ଅତୁଟ ରହୁ ଏବଂ ମୋର କି..

ମୁଁ ଏକ ଜ୍ୟାମିତିକ ବିନ୍ଦୁ ସ୍ଥିତି ଅଛି ଆୟତନ ନାହିଁ ପରିଧି ମୁଁ ନିଜେ ମୁହିଁ ପରିସୀମା ଖୋଜି ପାଏ ନାହିଁ ।୧। ତୁମେ ଦୂରେ କାହିଁ..

ଏମିତି ବି ହୁଏ, ଚିହ୍ନା ଚିହ୍ନା ହସ ଓ ଲୁହରେ ବି ହଜିଯାଏ ବେଳେବେଳେ ନିଜର ସ୍ବରୂପ, ଆଶାର ଝଡରେ କି ସ୍ବପ୍ନର ଜୁଆରରେ ଅକ୍ଷତ ଅକ୍ଷୁଣ୍ଣ..

ହେ ସୂର୍ଯ୍ୟ! ଫେରିଆସ ଫେରାଅ ମୋ ଅଭୁଲା ଅତୀତ ସ୍ମୃତି ମୋର ଭୁଲିନାହିଁ ତାହା ଆଙ୍କିଛି ମୁଁ ତାର ଚିତ୍ରପଟ। ଚିତ୍ର ନୁହେଁ, ଛବି ନୁହେଁ ସେ..

ବୈଶାଖର ପିଆଲାରେ ଶୂନ୍ୟ ହେଲା ଚଇତାଳି ସୁରା ତୃଣ ପଲ୍ଲବ ଚିବୁକରେ ନିଃଶେଷିତ ଶିଶିରର ବୁନ୍ଦା ବସନ୍ତର ଆୟୁଷ ଶେଷ କୋକିଳ ଯେ ନିରୁଦ୍ଦେଶ ବୈଶାଖ ଆସିଲା,..