ଆଖିରେ ମାଖିଲି କଜଳ ଯତନେ–ପାଦରେ ଅଳତା ଗାର ଦିହରେ ଲେପିଲି ହଳଦି ବାଟଣ–ମୁହଁରେ ଲବଣୀ ସର ସୁନ୍ଥା ପଡ଼ିଛି ଖାଲି କିଏ ଲେପିଦେବ ସିନ୍ଥିରେ ସିନ୍ଦୂର କା’..

ମଣିଷ କି ଜାଣିପାରେ ତାର କେଉଁ ଶବ୍ଦ ହୋଇବ ଅନ୍ତିମ? ଗଛ ତ ବୁଝେନା କେବେ କେଉଁ ଡାଳ ଶ୍ମଶାନେ ଜଳିବ ଶଙ୍ଖାରି କି ଜାଣିପାରେ, କେଉଁ..

ସେମାନଙ୍କ ସହିତ ଆମର ଅନେକ ଦିନରୁ ପରିଚୟ ଓ ବନ୍ଧୁତା ଚାଟଶାଳୀ ଅବଧାନଙ୍କର ଓ ବାପାବୋଉଙ୍କ ଝାମେଲାରୁ ମୁକ୍ତିପାଇ ଆମେ ମୁହଁସଞ୍ଜରେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ବୋହୁଚୋରି ଲୁଚକାଳି..

ଦଶ ଦିଗେ ଆଗ୍ନେୟ ଉତ୍ତରୀ ଲେଖି ଦକ୍ଷିଣରୁ ଆସିଅଛି ମଳୟ ସନ୍ତ୍ରାସ, ସମସ୍ତ ପତ୍ରରେ ଲେଖା ଓଡିଶା ମୋ’ ରକ୍ତରଙ୍ଗା କରବୀର ଦେଶ। ସୃଜନ ସାଜିଛି ଗଙ୍ଗା…ମହେନ୍ଦ୍ରର..

କୈଶୋର: ତମେ ବା ଜାଣିବ କିଆଁ ମୁଁ କାହିଁକି ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌ ବସେ ମନହେଲେ ଖେଳେବୁଲେ ଆଇନାରେ ମୁହଁ ଦେଖେ, ଅକସ୍ମାତ୍‌- ଆଇନାକୁ ପଥର ଫୋପାଡ଼େ ତା’ପରେ ବାରମ୍ବାର..

ସେଇମିତି ଗୁମ୍ ମାରି ବସିଚି, ଘା ଭର୍ତ୍ତି ସାରାଦେହରେ ପୂଜ ପଝୁରୁଚି। କଦବା କେମିତି ହଠାତ୍ ମାଛି ଘଉଡାଏ, ନଚେତ୍ ମଉନ ହେଇଥାଏ। ଦର୍ପଣ ତାର ଅନ୍ତରଙ୍ଗ..

ମରିଯାଇଛି ଭୋକ, ଲିଭିଯାଇଛି ନିଆଁ, ହେଲେ ତିନି ମୁଣ୍ଡକୁ ସଳଖି ବସିରହିଛି ଚୁଲି କ୍ଷୟ ହେଇନି ଚୁଲି ଭିତରର ଆଶା। ଅତୀତର ଉପହାସ, ସ୍ମୃତିର କଟାଳ, ଚୁଲିର..

ଭଲ ରୂପେ ତୁମେ ଜାଣ ଯେ ନାରୀଟିଏ ମୁଁ, ମହାମନ୍ତ୍ର ମମତାର ସବୁରି ଖୁସି ପାଇଁ କେବେ ସହିପାରେ ଆକାଶ ପରି ବର୍ଷା, ବିଜୁଳି ଓ ଝଡ।..

ଝରକା ବାହାରେ କିଛି ପୃଥିବୀ ଓ କିଛି ଆକାଶ ଗଛ ଉପରେ ଢିରା ଦେଇ ଠିଆ ହସ ହସ ଚନ୍ଦ୍ର ଗଛଟା ସାରା ଚଢେଇରେ ଭର୍ତ୍ତି। ଯେତିକି..

କାହାର ମନେ ନଥିବ କାଲି ରାତି ଅନ୍ଧାରରେ ମୁଁ ତୁମ ଉପରେ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ହାତ ରଖିଲି କାଳେ ଚମକିପଡ଼ି ତୁମ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯିବ ବୋଲି। ତୁମେ କିନ୍ତୁ..

କେତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ମନ ତଳେ ଚାପି ଛାତିର କୋହକୁ ଆଖିରେ ସାଉଁଟି ଓଠ ଧାରେ ଭରି ସଜ ଶତଦଳ ବକ୍ଷୁ ନିଗାଡ଼ି ପୀୟୂଷର ଝର। ଧନ୍ୟ ଗୋ..

ଲୁହ ଡବଡବ ଆଖିରେ ଅପମାନ ଦିଅନା ଡହକୁଥିବା ଭୋକରେ ମୋତେ ଆଉ ଜାଳନା, ଏଠିକୁ ଆସ, ଦେଖିବ ଆମର ଗତାନୁଗତିକ ବସ୍ତୁକୈନ୍ଦ୍ରିକ ଦୃଶ୍ୟଗୁଡିକ! ଲୋଭନୀୟ କୋଠରୀ ତୁମର..

ବଞ୍ଚିବାର ସରଳ ଅଭ୍ୟାସ ଯେତେଥର ହଜିଛି ସେତେଥର ଆମେ ଅଚିହ୍ନା ବାରିଛୁ ପରସ୍ପରକୁ ମୋର ଦର୍ପଣ ଓ ମୁଁ ଦର୍ପଣ ଦେଖିଲେ ଲାଗେ ଲୋକଟିକୁ ଦେଖିଛି କେଉଁଠି..

ଚିରସ୍ଥାୟୀ ଦୁନିଆଁରେ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଶରୀର ମିଛମାୟା ମୋହେ ବାନ୍ଧି ସବୁ କହେ ମୋର। ଶେଫାଳି ଫୁଲଟି ପରି କ୍ଷୁଦ୍ର ଏହି ଜୀବନ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ବୁଜିଦେଲେ ନୟନ।..