ନିଝୁମ ଖରାବେଳେ, ପାଲି ଆଉ ସାର ଧରି, ସେ ଚାଲିଆସେ ଲୁଡୁ ଖେଳିବାକୁ। ଚୈତ୍ର ମାସର ପଖାଳଖିଆ ନିଦ ମୋର ଭାଙ୍ଗିଦେଇ, କେତେ ଅଳିକରେ; କେତେ ଝଗଡା ପରେ, ମୁଁ ରାଜି ହୁଏ ତା କଥାରେ, ବାଜିଏ ଖେଳିବାକୁ। ବାଜି ରହେ ସିନେମା ଯିବା ନ ହେଲେ ଆଇସ୍କ୍ରିମ ଖୋଇବା।
ସେ ନିଏ ଲାଲ ମୋର ନୀଳ, ସେ ଆଗ ବାହାରେ ମୋ ଘରକୁ ଚାଲିଆସେ, ଆସି ବାଟ ଜଗେ। ମୋର ଘରୁ ବାହାରିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ। ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଏତେ ଜଲ୍ଦି ବହାର ପାରେନା। ତା’ର ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟିଏ ପାଚିଯାଏ। ମୁଁ ତାର ବାଟ ଜଗେ, ଯୁଗ ବସାଏ, ହଇରାଣ କରେ। ସେ ତଥାପି ମାନେନି। ଲାଗିଯାଏ ଯୋକ ପରିକା, ମିଛିମିଛିକା ରାଗେ। ମୁଁ ଛାଡ଼ି ଦିଏ ତା ରାସ୍ତା, ସେ ଚାଲିଯାଏ ସହଜରେ। ଠିକ ଶେଷ ସାରଟି ପାଚିବା ବେଳକୁ, ତା’ର ଦାନା ପଡ଼େନି ଭଲ। ସେ ବିବ୍ରତ ହୁଏ। ମୁଁ ଖେଳ କମ୍ ତାକୁ ବେଶି ଦେଖୁଥାଏ। ମୁଁ ଜାଣିଜାଣି ହାରିବା ଆଗରୁ ଉଠିଯାଏ। ସେ କିନ୍ତୁ ଛାଡ଼େନି।
ଜୀବନଟା ଆମର ବି ଏମିତି ଅବିକଳ ଲୁଡୁ ଖେଳପରି। କେବେ ସେ ଆଗରେ ତ, କେବେ ମୁଁ ଆଗରେ। ମୋତେ କିନ୍ତୁ ଆଗରେ ରହିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେନି। କାରଣ ଆଗରେ ରହିଲେ ମୁଁ ଏକା ପଡ଼ିଯାଏ। ଏକା ରହିବାକୁ କ’ଣ କାହାକୁ ଭଲଲାଗେ? ବେଳେବେଳେ ଠିକ୍ ଦାନ ପଡ଼େନି, ବେଳେବେଳେ ସାର ଭୁଲ୍ ଚଲାହୁଏ। ଆଉ ପଛକୁ ଫେରିବାର ନାହିଁ। ଦଣ୍ଡ ଭୋଗିବାକୁ ବି ପଡ଼େ। ଦୋଛକିର ନିଷ୍ପତ୍ତି କେତେ ଠିକ, ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ କଥା। ଖେଳ ଚାଲିଥାଏ, ପରିଣାମର ମୁହଁ ଦେଖିବାକୁ ସମୟର ହାତ ଧରି।
ଶେଷରେ ଜିତେ ସିଏ। ଖୁସିରେ ତାଳିମାରି, ଝୁମିଯାଏ। ମୁଁ ମିଛିମିଛିକା ରାଗେ, ସେ କିନ୍ତୁ ଜାଣିଦିଏ। ଆଲମାରୀରୁ ପର୍ସଟା ନେଇଆସେ। ତା ଭିତରୁ ସବୁ ନେଇଯାଇ ଖାଲି ପର୍ସଟା ଧରେଇଦିଏ। ପର୍ସଟା ଖାଲି ନ ରଖିବାକୁ ଦୟାରେ ଅଳ୍ପ ନୋଟ ରଖିଦିଏ। ମୁଁ ଚୁପ୍ଚାପ୍ ଦର୍ଶକଟିଏ ହୋଇ ସବୁ ଦେଖୁଥାଏ। ତା ହସ, ତା ଖୁସି ଆଗରେ ଏଇ କାଗଜ ଟୁକୁଡ଼ାଗୁଡିକ ମୂଲ୍ୟହୀନ ଲାଗେ। ସତରେ, ଜାଣିଶୁଣି ହାରିବାର ଖୁସିଟା ବୁଝାପଡ଼େ।
କିଏ ଜାଣିଥିଲା ଏମିତି ହେବ? ବାଜି ଜିତି ସେ ଚାଲିଯିବ, କଥା କ’ଣ ଏମିତି ସରେ କି? ମିଛିମିଛିକା ହାରୁ ହାରୁ ମୁଁ ସତରେ ହାରିଯାଏ। ସେ ମୋତେ ଠକି ଚାଲିଯାଏ। ଆଉ ଜୀବନର ସାର ସବୁ ସେମିତି ପଡ଼ିଥାଏ, ଅଧବାଟରେ, ଅଧଖଣ୍ଡିଆ ହେଇ। ଦୂରରେ ଠିଆ ସେ ମୋତେ ଚିଡ଼ାଏ, ଜିଭ କାଢ଼ି ଖତେଇ ହୁଏ। ଆଉ କହେ….
“ମୁଁ ପୁଣି ଆସିବି ଖରାବେଳକୁ,
ଏଥର ତୁମକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେବାକୁ”
ନିଜେ ହାରିକି ଅନ୍ୟକୁ ଜିତାଇବାରେ ହିଁ ମଜା ଥାଏ ଭାଇ!