ଶ୍ରାବଣର ଏକ ମଖମଲି ଅପରାହ୍ନ। ମଝିରେ ମଝିରେ ମେଘ ଗର୍ଜି ଘୋଷଣା କରୁଥାଏ ବର୍ଷାର ଆଗମନୀକୁ। ରଜତର ରୁମ୍ ଭିତରକୁ ଝଲ୍‌କା ଝଲ୍‌କା ବିଜୁଳିର ଉଜ୍ଜ୍ବଳତା ଧସେଇପଶୁଥାଏ।..

ଯୀଶୁ ଛାତିକୁ ବିଦ୍ଧ କରୁଥିବା କଣ୍ଟାକୁ କେମିତି ଫିଙ୍ଗିବି? ଯୁଆଡ଼େ ଫିଙ୍ଗିଲେ ବି କେହି ନା କେହି ତ ରକ୍ତାକ୍ତ ହେବ। କିମ୍ଭୀରିଣୀ ମୁଁ ମୂର୍ଖ ମାଙ୍କଡ଼..

ପୃଥିବୀ ପୃଷ୍ଠରେ ଧର୍ମ ଓ ବିଜ୍ଞାନ ମଧ୍ୟରେ ସଦାସର୍ବଦା ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବ ରହିଆସିଛି। ମାତ୍ର କିଛି ବିଜ୍ଞାନୀ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଖୁବ୍‌ ଧାର୍ମିକ। ସେମିତି କେତେକ ଧର୍ମବିଶ୍ବାସୀ ବ୍ୟକ୍ତି..

ଅନେକ ଦିନ ତଳର କଥା: ମାଆ ପଚାରିଥିଲା ସେଦିନ- କିଏରେ ସେ? କାହା ସଙ୍ଗେ କଥା ହଉଥିଲୁ? ଉତ୍ତର ଦେଲି, କଲେଜର ପୁରୁଣା ସାଙ୍ଗଟିଏ ଅନେକ ଦିନ..

ଜଙ୍ଗଲ ସବୁଜ, ଘଞ୍ଚ ଓ ନିରାପତ୍ତାଶୂନ୍ୟ। ଗାଡ଼ି ପଥୁରିଆ ରାସ୍ତାରେ ଯେତିକି ଆଗକୁ ଯାଉଥିଲା, ମୁଁ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ଉଚ୍ଚା ଉଚ୍ଚା ଶାଳଗଛ ମୂଳରେ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ଅନ୍ଧାର,..

ସକାଳୁ ଝୁମ୍ପୁଡ଼ି ଭିତରୁ ଅଖାଟାକୁ ଆଡ଼େଇ ବାହାରକୁ ଆସି ମୁଣ୍ଡଉପର ଆକାଶକୁ ଚାହିଁଲା ଝିଅଟି। ମେଘର ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ। ଏକଦମ୍‌ ସଫା ଆକାଶ। ଭିତରେ ଛିଣ୍ଡା..

ମୋ ପାପ ପୁଣ୍ୟର ହିସାବ କରିବ ଏମିତି ବା କିଏ କାହିଁ ମୋତେ ତ ଏ ଯାଏ ଭଲ ଭାବେ କେହି ମନ ଦେଇ ଚିହ୍ନି ନାହିଁ..

ଝିଅଟି ହସିଲା। ଏକ ତୀକ୍ଷ୍ଣ ଚାହାଁଣୀର ଚିଠି ପାଇଲି ମୁଁ। ମାତ୍ର ଆଖିରେ ତା’ର ଅପ୍ରାପ୍ୟ ମରୀଚିକା। ଏଇ ଅଛି। ଏଇ ନାହିଁ। ଦ୍ରୁତ ଭାସମାନ ମେଘ..

ବାକ୍ୟ, ମନ ଓ ହାତଗୋଡ଼ ଲଗାଏ ତ ଯେତୋଟି ଇନ୍ଦ୍ରିୟକୁ ମିଶାଇ ମଣିଷର ସଂଜ୍ଞା ତିଆରି ହୋଇଅଛି, ପୃଥିବୀରେ ସଭ୍ୟ, ଅସଭ୍ୟ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚାହିଁ ମନେହୁଏ ସେଥି..

ତମେ ଚାଲିଯିବା ପରେ ସମୟ ଦିଶିଲା ଏକ ରାତି ଅଧ ବିମାନବନ୍ଦର। ରାତି ଭିତରକୁ ଲମ୍ବିଯାଇଥିଲେ ନୀଳବତୀମାନ। ବକ୍ତବ୍ୟ ତ ପରିଷ୍କାର, ବତୀଙ୍କ ଉତ୍ତାରୁ ଅପ୍ରମିତ ଅନ୍ଧକାର..

ତା’ ବିଷୟରେ ଏବେ ଲେଖିବସି ଭାବୁଛି, ଏ ମୋ’ ପକ୍ଷରେ ଠିକ୍‌ ହେଲା ନାହିଁ। ତା’ ବିଷୟରେ ମୁଁ କ’ଣ ବା ନ ଜାଣେ? ଏଇ ବିଗତ..

ଅନାଦର କରିଚି କେଉଁ ମର୍ଦ୍ଦକୁ। ଲଣ୍ଡିତ ମୁଣ୍ଡ ପଣ୍ଡିତ ହେସ୍ରାରବରେ ଉନ୍ମତ୍ତ ସମ୍ରାଟ ଧନିକପୁତ୍ର, ସୌଦାଗର, ଆପଣା ବିବେକ ସହ ତର୍କରେ ପରାଜିତ ମଠ ମହନ୍ତ ଶାଣିତ..

କଥା ଭିତରେ ନ ହଜିଲେ କଥାଟା ସହଜ ହୁଏ ନାହିଁ। ମଣିଷ କଥା ଭିତରେ ହଜେ କାହିଁକି? କାରଣ ସେ କିଛି ଖୋଜୁଥାଏ। ତେଣୁ ସ୍ବାଧୀନତାର ମୂର୍ଚ୍ଛନା..

ନଈ ନାଇଁ ଏଠି ଅଛି ସମୁଦ୍ର ତିଆରିଚି ବାଲିଘର ଖାସ୍ ତମ ପାଇଁ। ସାରା ଖର୍ଚ୍ଚ: ପାଞ୍ଚ ହଜାର ରକ୍ତ କଣିକା ତିନି ଲକ୍ଷ ଝାଳ-ମୁକ୍ତା ଦି..

ବଡ଼ ବଡ଼ ପଣ୍ଡିତମାନେ କହିଯାଇଛନ୍ତି ନ ମିଥ୍ୟାତ୍‌……. ପରମ୍‌। ବଡ ପଣ୍ଡିତଙ୍କର ବଡ଼ କଥା, ଅତଏବ ମାନିବାକୁ ପଡ଼ିବ। କିନ୍ତୁ ଧରି ବାନ୍ଧି ଢିଙ୍କି ଗିଳେଇଲେ ତ..

ଅଫିସ୍‌ରୁ ଫେରୁଥିବା କେଉଁ ଏକ କିରାଣିର ବ୍ୟସ୍ତ ଓ ବିବ୍ରତ ମନ ପରି ସାଇକେଲ୍ ଚକ ମୋର ଘିର୍ ଘିର୍ ଘୂରେ ଆହା ଏ ସହର ଧୂସର..