‘ଭଲ କରି ନାଆ ବୁହା, ରେ ନାଉରି!
ଝିଅକୁ ମାଡ଼ୁଛି ଡର;
ଗଡ଼େ ଗଡ଼ ଲୋକେ ଚାହିଁ ବସିଥିବେ,
ଝିଅ ଯିବ ଶାଶୂଘର।’
ଭଲ କରି ନାଆ ବାହୁଛି ନାଉରି
ତଲେଇ କରିଛି ଠିଆ;
ମାମୁଁଭଣଜାର କୋଣରୁ ଆସେ ଲୋ,
ବୋହି ସୁଲୁ ସୁଲୁ ବାଆ।
ଦିନ ଦଶ ଘଡ଼ି ହେଲାଣିଟି ଆସି,
ଖରା ମାରେ ଚାଇଁ ଚାଇଁ;
ପାଞ୍ଚ କୋଶ ବାଟ ଯିବାକୁ ଅଛି ଲୋ,
ବେଳ ତ ପାଇବ ନାହିଁ।
ନାଉରି ବାପୁଡ଼ା କାତ ମାରୁଅଛି,
ଉଦାସେ ଗାଉଛି ଗୀତ;
ନାଆ ଉଡ଼ିଯାଏ ପବନ ପ୍ରାୟେ ଲୋ,
ଜଣା ନ ପଡ଼ଇ ବାଟ।
ମାଆ ଭଉଣୀଙ୍କି, ସାଥୀ ସଙ୍ଗାତଙ୍କୁ
ଝିଅ ଯେ ଆସିଛି ଛାଡ଼ି;
ନାଆରେ ବସି ସେ ତାଙ୍କରି କଥା ଲୋ,
ହୁଏ ନିରନ୍ତରେ ଭାଳି।
ମାଆ ଭଉଣୀଏ, ସାଥୀ ସଙ୍ଗାତେ ସେ
ରହିଲେ ଦୂରସ୍ଥେ କାହିଁ;
ପରତେ ନୋହୁଛି ଆଉ କି ଦିନେ ଲୋ,
ଫେରି ସେ ଦେଖିବ ଯାଇ!
ନାଆ ଚାଲିଅଛି ପବନ ସମାନେ,
ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ନ ହୁଏ ଥୟ;
ଚିହ୍ନା ଯେତେ ତାର ବଣ ପାହାଡ଼ ଲୋ,
ଅନାଇ ଦେଖନ୍ତା ଝିଅ।
ଘଣ୍ଟଶିଳା ଶିଖେ ଚାହିଁ ସେ କହନ୍ତା-
‘ଦିଅରେ ମେଲାଣି ମୋତେ;
ଭେଟ ଆଉ ଦିନେ ନୋହିବ ଜୀବନେ,
ଯାଉଛି ଘୋର ବନସ୍ତେ।’
ଶାଳିଆ ନଈ ତା’ ନିତିଦିନ ସାଥୀ,
ସୁଖେ ସେ ବୁଲଇ କୂଳେ;
ବେଳେ ସୁଏ ତା’ର ସ୍ନାହାନ ସାରି ଲୋ,
ହସି ଲେଉଟଇ ଘରେ।
ପଢିବାକୁ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି। ସ୍କୁଲ୍ ସମୟର କଥା ମନେ ପଡୁଛି। ଏହା ପ୍ରକାଶ କରିଥିବାରୁ ଅନେକ ଅନେକ ଧନ୍ୟବାଦ୍।
ଗୋଦାବରୀଶ ଙ୍କ ଏକି କବିତାର ବିକଳ୍ପ ନାହିଁ । ଏହାକୁ ପଢିଲେ ସ୍କୁଲ ବେଳର କଥା ମନେ ପଡିବ ସହ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଯାଏ । ଏହା ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟକୁ ସମୃଦ୍ଧ କରିବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଛି ।ଧନ୍ୟବାଦ
ଅତ୍ୟନ୍ତ ମର୍ମସ୍ପର୍ଶୀ କବିତା । ପଢିବା ସମୟରେ ଜୀବନ୍ତ ହୋଇଗଲା ସେ କାହାଣୀଟି ମୋ ମନ ଭିତରେ । ଅନୁଭବ କରିପାରିଲି ନାଉରି ମନର ଶଙ୍କାକୁ, ଝିଅର ସେ କାରୁଣ୍ୟ ଚାହାଣୀ, ମନର ଅଥୟତା କୁ ଏବଂ ବାପର ଅସରନ୍ତି ସ୍ନେହଁକୁ ।
ପିଲାବେଳେର କଥା ମନେପଡିଲା।ଯେତେବେଳେ ଏହାକୁ ଆମେ ପଢି ମୁଖସ୍ଥ କରୁଥିଲୁ।ସତରେ ଇଣ୍ଟରନେଟରୁ ପଢି ଖୁସି ଲାଗୁଛ।ପ୍ରସିଦ୍ଧ କବିତାଗୁଡିକ ଉପଲବ୍ଧ ହେଲେ ବହୁତ ଭଲ ହେବ।