କେବେ ଆଉ ଆସିବ ତମେ ଅଙ୍ଗନରେ କାଉଁରୀ ପରଶ ନେଇ ସ୍ଵପ୍ନକୁ ସଜେଇ। ଆବାହନୀ ଝଡ଼ କେଉଁ କାଳୁ ଗଲେଣି ବାହୁଡ଼ି ଅଣୁ ପରମାଣୁ ଭେଦି ତନ୍ତ୍ରୀ..

ଘିଅମିଶା ସିନ୍ଦୁରକୁ କପାଳରେ ଗୋଲ କରି ଲଗେଇଲା ରମେଇ ମାଁ। ଆଖିରେ କଜ୍ବଳ, ବେକରେ ମନ୍ଦାର ହାର, ମୁକୁଳା ଘନକେଶ। ମାଟି କାନ୍ଥରେ ଟଙ୍ଗା ହୋଇଥିବା ଦର୍ପଣରେ..

କି ଦେଇ ପୂଜିବି ତୋତେ ଭକତିର ଚେନା ଫୁଲେ ବାସନାର ଗନ୍ଧ କାହିଁ ଆଜି? ନୈବେଦ୍ୟର ଥାଳି ହାତେ ଧରି ରକ୍ତ ରଙ୍ଗେ କେ ଖେଳିଛି ହୋରି?..

ମୋ ଗାଁ! ଏଇ ମୋ ଛୋଟିଆ ସୁନ୍ଦର ଗାଁ, ରହିବାକୁ ମୋତେ ଦେଇଛି ଠାଁ। ଝାଟିମାଟି ଆମ ଚାଳଛପର, କାନ୍ଥରେ ଦିଏ ମା ଝୋଟି ସୁନ୍ଦର। ଏଇଠି..

କେତେ ପାରାବାର ଅତିକ୍ରମ କରି ପହଞ୍ଚିଥିଲି ମୁଁ ଏଠି ଆଜି ଫେରିଯିବି କାଲି ଫେରିଯିବି ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଗଲା ବିତି, ସପନ ଡେଣାରେ ଭାସି ଭାସି ଆସି..

ନୟନ ର ସେଇ ପରଦା ତଳୁ ଝରି ଯାଏ ଆଜି ପୁଣି ସେଇ ଅଶ୍ରୁଧାରା ନୂଆ କଣ, ସେ ତ ସବୁବେଳେ କାନ୍ଦେ ହେଲେ ଆଜି..ନା କିଛି..

ନିଜକୁ ଛଳନା କରି ଭଲ ପାଇବାଟାକୁ ଅତୀତର ଦ୍ବାହି ଦେଇ ତା’ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବା ଆଗରୁ ନିଜକୁ ଥରେ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବ? ଯଦି କେବେ ପତ୍ର ପାଅ..

ଦେଖିଛ କି ମୋ ଓଡ଼ିଶା କୁ …? ଶୁଭ୍ର ସୈକତ ବେଳା ରେଣୁ ଧୌତ ପୁଣ୍ୟତୋୟା ମୋ ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ମାଆ କୁ …… ଏଠି ରେଣୁ ରେ..

ମୋ ଦୁଃଖ ଓ ଭାରତର ମାନଚିତ୍ର ମୋ ଭିତରର ଦୁଃଖକୁ ଆଙ୍କିବାକୁ ବସିଲେ ଭାରତର ମାନଚିତ୍ର ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଏ॥ ସୀମାନ୍ତ ଯାହାର ବୋମା ମାଡରେ ଦନ୍ତୁରୀତ ମଝିରେ..