ଘର ଛାଡ଼ି ଦିନସାରା ଅରଣ୍ୟମୁହାଁ
ହାତ ଠାରି ଆ’ ଆ’ ବୋଲି ଡାକିଲା
ଏ ଅରଣ୍ୟର ମୋହ
ଏତେ ବାଟ ଚାଲିଆସିଲି ଯେ
ଚିହ୍ନି ହେଉନି ପଛକୁ,
ପଥପ୍ରାନ୍ତର ଡାକମାନଙ୍କୁ, ବିସ୍ମୟର ମୀନାରମାନଙ୍କୁ।
ଲାଗୁଛି ପଛ ବୋଲି କିଛି ନଥିଲା ବୋଧେ।
ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ହୋଇ ଆସୁଛି ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ
ଦୂରନ୍ତ, ଆକାଶମୁଖୀ ଗଛମାନଙ୍କ ଦେହରେ।
ଏଇ ପାଖ ପରି ଲାଗୁଛି ତା’ର ମୁହଁ।
ସାରା ଦିନ ଚାଲିଛି
ଯେପରି ଯୁଧିଷ୍ଠିର ଚାଲିଥିଲେ
ଯୁଦ୍ଧ ପରେ, କ୍ଷୋଭ ପରେ, ଅନୁଶୋଚନା ପରେ,
ଯୁଦ୍ଧରେ ହାରଜିତ୍କଥା ଇତିହାସ କହେ
ମନ କହେନି।
ଅରଣ୍ୟ ମୁହଁରେ ଏତେ ରାସ୍ତା
ଯେପରି ତାରୁଣ୍ୟର ସ୍ବପ୍ନ ଆଗରେ।
ଭାବିଥିଲି ଏ ଅରଣ୍ୟର
ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା ଅନ୍ଧାର କ୍ଷଣିକ,
ଜୀବନର ଏ କ୍ଳେଶ କ୍ଷଣିକ,
ପୁଣି ଦେଖିବି ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ଖୋଲା ପୃଥିବୀ,
ପଦ୍ମକେଶର ଉପରେ ନାଚୁଥିବା ଭଅଁର,
ଆଶ୍ବାସନାର ମୁକ୍ତ ଆକାଶ,
ନଷ୍ଟ କଷ୍ଟ ଅନୁଭୂତିର ପାଉଁଶ ଉପରେ ପୁଲକ;
ସେଠି କାଳେ ସ୍ବର୍ଗଟିଏ ଅଛି
ଯେଉଁଠି ଫ୍ଲାଟ୍ଟିଏ ପାଇଗଲେ
ଧୋଇ ହୋଇଯାଏ ଜୀବନ ଯାକର ପାପ।
ନା, ସେପରି କିଛି ଘଟୁନି ତ?
ଗୋଟିଏ ରାସ୍ତାରେ ଗଲେ
ପଡ଼ିପାରେ ଅବିଶ୍ବସ୍ତ ନଈଟିଏ
ଯାହାର ନିରୋଳା ସଙ୍ଗୀତ ଶୁଣିବାକୁ
କେହି ନଥବେ,
ଖାଲି ନଈପଠା, ଗଛମାନଙ୍କ କାନ୍ଦ।
ସେ ନଈ ପୁଣି ପାରିହେବି କେମିତି?
ଆଉ ଗୋଟିଏ ରାସ୍ତା ମଧ୍ୟ ଅଛି
ସେଠି ହୁଏତ ଅଟକାଉଥିବ
ତ୍ରସ୍ତ ହରିଣୀର ହୃଦୟକୁ
ଅରଣ୍ୟର ପାଗଳ ନିଆଁ।
ଅନ୍ୟ ଏକ ରାସ୍ତାରେ ଅଲଘ୍ୟଂ ପାହାଡ଼
ଯାହା ଉପରୁ ପଥରଟିଏ ଖସିଲେ
ପାଞ୍ଚ କୋଷ ଘୁଞ୍ଚିଯିବ ବନ।
ଅଦୃଶ୍ୟ ଭୂତର ଭୟ ପରି ଏ ରାସ୍ତା ସବୁ
ଅଥଚ ଘର ଛାଡ଼ି ଅରଣ୍ୟମୁହାଁ ମୁଁ;
ପାଖରେ ମୋ ଛଡ଼ା
ବେଳେବେଳେ ଶୂନ୍ୟତାର ବିକଟାଳ ଶବ୍ଦ
ବେଳେବେଳେ ପବନର ଚୁପ୍ଚପ୍କଥା।
ଜୀବନ କ’ଣ ଭାଗ୍ୟର ବହିଟିଏ ଧରି
ସବୁବେଳେ ଏପରି ବାଟବଣା ହୁଏ?
Loading ...
Nice article, Gave some sense of momentary feeling of being in a jungle. I was reminded of a similar incident when I was kind of lost in matheran in an evening, where darkness was trying to embress me but I was least impressed, despite her best beauty coz the fear and anxiety was taking over the romance with darkness though as you said all the trees, birds and mountains were interested in befriending I was shying away for the otherwise hatred human company, the flat, the hotel and the most unwanted sound noise… Subrat
Matter of coincidence or perhaps human mind easily connects the dots. From a piece I read just the other day – “But the trouble is that conscious futility is something only for the young. One cannot go on “despairing life” into a ripe old age. One cannot go on being “decadent”, since decadence means falling and one can only be said to be falling if one is going to reach the bottom reasonably soon. Sooner or later one is obliged to adopt a positive attitude towards life and society. It would be putting it too crudely to say that every poet in our time must either die young, enter the Catholic Church, or join the Communist Party, but in fact the escape from the consciousness of futility is along those general lines. There are other deaths beside physical deaths, and there are other sects and creeds besides the Catholic Church and the Communist Party, but it remains true that after a certain age one must either stop writing or dedicate oneself to some purpose not wholly aesthetic.” Hope you continue to stay young – Jipy