ସେ ରିକ୍‌ସା ଟାଣେ୤ ଲୋକଟା ଦେଖିବାକୁ ବେଶ୍‌ମଜବୁତିଆ୤ ଦିହଟି ଗୋଲଗାଲ୤ ଦାଢିଗୁଡାକ ଟିକିଏ ବେଶୀ ବଢିଯାଇଥିଲା ପରି ମନେ ହୁଏ୤ କେଉଁ କାଳର ଖଣ୍ଡେ ମସିଆ ଲୁଗା ଦିହରେ ଗୁଡାଇ ହୋଇ ପଡିଥାଏ୤ ଗୋଡରେ ହଳେ ଛିଣ୍ଡା ତାଳିପକା ଚପଲ୤ ଖଣ୍ଡେ ଚିରା କନା ମୁଣ୍ଡରେ ଗୁଡାଇ ଦେଇଥାଏ୤ ତା ଭିତରୁ ତାର କୁଞ୍ଚୁକୁଞ୍ଚିଆ ନୁଖୁରା ବାଳ ଗୁଡାକ ବେଶ୍‌ଦେଖାଯାଏ୤

କେବେ ଯଦି କେହି କଲେଜ ପିଲା ସିନେମା ଯିବାକୁ ରିକ୍‌ସା, ଖୋଜେ ବନ୍ଧୁଆ ରିକ୍‌ସାଟାକୁ ଧରି ଆଗ ଠିଆ ହୋଇପଡେ, ବାବୁମାନେ ଦର ବୁଝିବାକୁ ଅଟକି ଯାନ୍ତି୤ ବନ୍ଧୁଆ ହସି କହେ, ”ଠାକୁର ଆପଣମାନଙ୍କୁ ବଡଲୋକ କରିଛନ୍ତି-କଅଣ ଗରିବ ପେଟ ବୁଝିବେ ନାହିଁ ଯେ !” ବାବୁ ବସିପଡନ୍ତି୤
ବନ୍ଧୁଆ ଆଗକୁ ଚାଲେ ଲୋକ ପରେ ଲୋକ କଟେଇ ନେଇ୤ ରାଣୀହାଟ ଛକ ପାଖେ ବନ୍ଧୁଆ ବାଙ୍କିଯାଏ୤

ବାବୁ ପଚାରନ୍ତି, ”କିରେ-ଏପଟେ ଯେ୤”

ବନ୍ଧୁଆ ଧଇଁସଇଁ ହୋଇ କହେ, ”ବାବୁ, ସେପଟେ ସଇନ ମଟରର ସବୁବେଳେ ଯିବା ଆସିବା, ଏପଟଟା ଟିକିଏ ନିରୋଳା୤
ବନ୍ଧୁଆର ସଇନ ମଟରକୁ ଭାରି ଡର୤

ସିନେମା ପାଖେ ଯାଇ ପଇସା ନିଏ୤ ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି ଥରେ ଦି ପଇସା ମାଗେ୤ ଦେଲେ ଖୁସି ନଦେଲେ ଖୁସି୤

ବନ୍ଧୁଆ ଦିନଯାକ ଦିହ ଲଗେଇ ଗାଡି ଟାଣେ୤ ସଞ୍ଜ ହେଲେ ମୁନିସିପାଲଟି ଆଲୁଅ ଲାଗିଲେ ତା ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆ କାନ୍ଥରେ ଆଉଜି ପଡେ୤ ଦିନଯାକ ଗଳିଗଳି ପିଚୁରାସ୍ତା ଉପରେ ବୁଲିବୁଲି ତାର ଗୋଡ ଥକି ଯାଇଥାଏ୤ ଟିକିଏ ରାତି ବଳି ପଡିଲେ ସେ ପଶିଯାଏ ପାଖ ଗୋଟାଏ ଗୁଲି ଖଟିକୁ, ସେ ଗୁଲି ଖାଏ, ମନଇଚ୍ଛା ଗୁଲି ଖାଏ୤ ସାରାଦିନର ଝାଳବୁହା ପଇସାକୁ ସେ ଗୁଲି ଖାଇବାରେ ଉଡାଇଦେଇ ଫତୁଆ ହୋଇ ଘରକୁ ଫେରେ୤ ସେହି ଫତୁର ହେବାରେ ସେ ଗୋଟାଏ ଆନନ୍ଦ ପାଏ୤

ବନ୍ଧୁଆର କେହି ନାହିଁ୤ ବାପ ମା’ଙ୍କର ମୁହଁ ତାର ମନେ ନାହିଁ୤ ସେ ନିହାତି ଏକା୤ ଯେତେବେଳେ ସେ ଦଶ ବାର ବରଷର ପିଲା, ଗଳି ଗଳି ସେ ମାଗି ବୁଲୁଥିଲା; ଏବେ ଛଅ ବରଷ ହେବ ରିକ୍‌ସା ଟାଣୁଛି୤

ତାର ପାଶୋରା ଦିନର କଥାଗୁଡା ମନେ ପକାଇଲେ ସେ କାହାକୁ ମନେ କରି ପାରେନା ଯେ କି ତା ପାଇଁ ଜୀବନରେ କେବେ ”ଆହା” କରିଚି୤ ତେବେ ତା’ର ମନେପଡେ ତା ସାଙ୍ଗ କଥା, ତାର ଗୁଲିଖିଆ ସାଙ୍ଗ୤

ସେ ତିନି ଚାରି ବରଷ ତଳର କଥା୤

ପ୍ରଭାତ ସିନେମା ତଳକୁ ଗଡି ପଡିଲେ ଛୋଟ କୁଡିଆଟିଏ୤ ବନ୍ଧୁଆ ସେଇଠିକି ବରାବର ଯିବା ଆସିବା କରେ, ସେ କୁଡିଆର ଲୋକ ଭିତରେ ରାମାବୋଉ, ରାମା ଓ ତାର ଭଉଣୀ-ଚମ୍ପା୤ ସେଇ ଛୋଟ ସଂସାରଟି ଏଇ ତିନିଟି ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ନେଇ ଚଳେ୤ ରାମା, ବନ୍ଧୁଆ ସାଙ୍ଗର କୋଡିଏ ବର୍ଷର ଭେଣ୍ଡା୤ ବେକାର ବସିରହିଚି୤ ରାମାବୋଉ ଚକୁଳି କରେ୤ ବେଳ ରତରତ ହେଲାବେଳକୁ ଚମ୍ପା ପିଠଉ ବାଟି ଦେଇଥାଏ୤ ରାତିରେ ବୁଢୀ ଚୁଲି ଜାଳିଦେଇ ଚକୁଳି ତିଆରି କରିବସେ୤ ବୁଢୀ ହୋଇ ଗଲାଣି, ଆଖିକି ଭଲ ଦିଶୁନି-ତେବେ ବି ଘୁସୁରି ଘୁସୁରି କାମ କରେ ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ପାଇଁ୤ ଆଉ ଚମ୍ପା; ଏଇ ମଗୁଶିରକୁ ଷୋହଳ ଯାଇ ସତର ପଶିବ୤ ଗୋରା ଦିହଟି-ଧୀର ଶାନ୍ତ ଆଖି ଦୁଇଟି୤ ଗରିବ ହେଲେବି ନାରୀ ସୁଲଭ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଫୁଟିଉଠିଚି୤ ପାଇଟିପତ୍ରରେ ବୁଢୀ ମା’କୁ କେତେବେଳେ କିମିତି ଟିକିଏ ଅଣ୍ଟେଇ ଦିଏ୤ ଛୋଟକୁଡିଆର ସଂସାର ଏୟା୤
ବେଳ ରତରତ ହେଲେ ବନ୍ଧୁଆ ନୁଆଁଣିଆ ଚାଳିଟି ଭିତରକୁ ପଶିଆସି କହେ ”ମାଉସୀ, କଅଣ ହୋଇଚି ଦବୁଟି୤” ତେଣେ ପୁଣି ଗାଡିବାଲା ଜରିମାନା କରିବ୤ ବୁଢୀ ଦିଖଣ୍ଡ ଚକୁଳି କରି ବନ୍ଧୁକୁ ଥୋଇଦିଏ୤ ବନ୍ଧୁଆ ତାର କଳା ମଚ୍‌ମଚ୍‌ ହାତଟାକୁ ଗୁଡବଣା ଭିତରକୁ ପୂରାଇ ଦେଇ ବିଶି ଆଙ୍ଗୁଳିରେ ଟିକିଏ ଗୁଡ କାଢି ଆଣେ୤
( ପରବର୍ତ୍ତୀ ପୃଷ୍ଠା ଦେଖନ୍ତୁ → )