ଦିନ ଭଳି
ଜହ୍ନ ପଡ଼ିବା କଥା
ଆଦୌ ଗୁଜବ୍‌ ନୁହଁ ॥

ଖରାଭଳି
ଜହ୍ନରେ ବି ଛାଇ ପଡ଼େ ।

ମୁର୍ଦ୍ଦାର ହସିବା କଥା
ଆଦୌ ଗୁଜବ୍‌ ନୁହେଁ,
ବେକରେ ଦଉଡ଼ି ଦେଇ ଆତ୍ମହତ୍ୟା
କରିଥିବା ତରୁଣୀ ପ୍ରିୟମ୍ବଦାର
ମୁହଁ ମୁଁ ଦେଖିଛି ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତିରେ;
କୋକେଇରେ ଚିତ୍‌କରି ଶୁଆଇବା ବେଳେ
ସେ ଯେମିତି ମୁଚ୍‌କି ମୁଚ୍‌କି ହସି
ଉଡ଼ାଇ ଦେଉଥିଲା ସଂଭାବ୍ୟ ପୁରୁଷର ମୁହଁ;
ଏତେ ସୁନ୍ଦର ବିମଳ ହସ
ଏତେ ଦୀର୍ଘ ସମୟ ପାଇଁ
ତା’ ଓଠରେ, ତା ଆଖିରେ
ଏବଂ ସର୍ବୋପରି ତା’ ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ
ଏତେ ଜୀବନ୍ତ ହୋଇ ରହି ନଥିଲା
ତା’ ଜୀବିତାବସ୍ଥାରେ ॥

କୁହୁଡ଼ି ଭଳି
ଛାଇ ଘୋଟିବା କଥା
ଆଦୌ ଗୁଜବ୍‌ ନୁହଁ ।

ଟିକେ ଆଗେ ମା’ କୋଳରେ
ହଇଚଇ ସୃଷ୍ଟି କରି ଏବେ

ଝୁଲଣାରେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତରେ ଶୋଇଥିବା
ଦକ୍ଷିଣା ରଞ୍ଜନର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ;
ସ୍ୱପ୍ନରେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଆସେ ଭାସି
ଅଯାଚିତ ସ୍ମୃତିର କୁହୁଡ଼ି
କେଉଁ ସୁଦୂର ଜନ୍ମର ଓ ଛୁଆଟିର
ମୁହଁ ମୋତେ ଦିଶୁଥାଏ
ନିରନ୍ଦ୍ର ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ
ସ୍ୱଳ୍ପାଲୋକିତ ପ୍ରାଚୀନ ମନ୍ଦିର॥

ପାଣିରେ ତ ଯିଏ ନାଇଁ ସିଏ
ପାରିବ ପହଁରି,
ପବନର ଢେଉ କାଟି
କେତେଜଣ ଆସନ୍ତି ଉତୁରି ?

ଗର୍ଭବତୀ ନଈ ହେଉ
ବା
ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଝଡ଼ର ବିଷାଦ ହେଉ
କେତେଜଣ ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇଛନ୍ତି ସ୍ମୃତିକୁ ତାଙ୍କର
ସାଦାସିଧା ମଣିଷ ଭାବରେ ??

ବିରହର ସ୍ମୃତି ଯେ
ଅଯଥା ବିଷାଦ ହେବ
ଏ ଗୁଜବ୍‌ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା ଭଳି
ମୁଁ ନୁହେଁ ମୁର୍ଖ କି ପାମର ॥