ଜୀବନ ଧରି ହେ ଢାଳିଲୁ ରକ୍ତ, ତୋଳିଲୁ ସଉଧମାଳା
ଆମରି ଲାଗିରେ ଶାସନ ଶକ୍ତ, ଆମେଇ ସର୍ବହରା୤
ଝାଞ୍ଜି ପବନ ସହିରେ ସଘନ, ଗହିରେ ରୋଇଲୁ ଧାନ
ବରଷା କାଦୁଅ ଚକଟି କେତେରେ, ଖିନ୍ନ କରିଲୁ ପ୍ରାଣ ୤

ପଉଷ ପ୍ରଭାତେ କାଟିଲୁ ଶସ୍ୟ, ହସିଲେ ନିଖିଳ ବାସୀ
ଶକ୍ତିଶାଳୀର କରାଳ କବଳ, ନେଲାରେ ସକଳ ଗ୍ରାସୀ |
କେତେ ଯେ ଦେଏଣା, କେତେ ଯେ ପାଉଣା, ମହାଜନ ଜମିଦାର
ନେଲେଟି ଶୋଷିରେ, ଚାହିଁଲୁ ନୀରବେ ଘେନି କଙ୍କାଳମାଳ,
ସନ୍ତାନ ଆମ, ଆମରି ଆଗେରେ, ଶମଶାନେ ପଡ଼େ ଟଳି
ମୂକ ପାଷାଣର ପରାଣ ବହିରେ, ରହିଛୁ ସଭୟେ ଥରି୤

ଯେ ଯୁଗେ ମାନବ ଉଡ଼ଇ ଆକାଶେ, ବୁଡ଼ଇ ସାଗର ଜଳେ
ସେ ଯୁଗେ ଆମେରେ “ ହା ଅନ୍ନ ହା ଅନ୍ନ” ଡାକି ବୁଲୁ ନତ ଶିରେ୤
ଭାଗ୍ୟ ଆଦରି ଦେଉଳ ଦୁଆରେ, ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁରେ ବସି
କରଭାର ସହି ହୀନ ଦୁର୍ବଳ, ନ ପାରୁ ଜୀବନେ ହସି୤

ଆମେଇ ଗଢ଼ିଲୁ ବନ୍ଧୁକ, ତୋପ, ତରବାରୀ ଆମ ପାଇଁ
ଆମେଇ ତୋଳୁରେ କାରାର ପ୍ରାଚୀର, ବନ୍ଧନ ଗୀତ ଗାଇ
ସମାଜର ଶତ ଶୃଙ୍ଖଳ ଜାଲେ, ଛନ୍ଦି ଆପଣା ଛାଏଁ
ଆଲୋକର ପଥ ରୁଦ୍ଧ କରୁରେ, ଯୁଗ ଯୁଗାନ୍ତ ଯାଏ୤

ପୁଞ୍ଜିତ ରୋଷେ ବଞ୍ଚିତ ଆମେ, ଦୀପ୍ତ ଚେତନା ବହି
ନ ବୁଲିବୁ ଆଉ ଭିକ୍ଷୁକ ବେଶେ, ଦୁଃଖ ବେଦନା ସହି,
ପ୍ରାପ୍ୟ ଆମର ନେବୁରେ ମୁକର, ଆମେ ଶ୍ରମିକର ଜାତି
ଫୁଟାଇବୁ ଆଜି ରକ୍ତ ପ୍ରଭାତ, ଚିରି ଅନ୍ଧାର ରାତି୤

ନିଶ୍ବ ଯେତେକ, ବିଶ୍ବର କୋଳେ ସକଳ ଶ୍ରମିକ ଚାଷୀ
ମିଳିତ ହୁଅରେ ଆମରି ସଙ୍ଗେ, ଶଙ୍କା ଜଡ଼ତା ନାଶି୤
ଥରୁ ରେ ଧରଣୀ ଆକାଶ ପବନ, ଥରୁ ରେ ଶୋଷକ କୁଳ୤
ହସିଉଠୁ ଆଜି ସମତା ଜଗତେ, ଭାଜୁରେ ପାହାଡ଼ ଚୂଳ୤