“କି ସମ୍ପର୍କ ଦେଇ ଆରମ୍ଭ କରିବି ଭାବିତ ପାରୁନି କିଛି
ତମେ ତମେ ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ ଦେଲି ତମେ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ?”

ଅମାନ୍ୟ କରିହେବନି-ପ୍ରେମ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପବିତ୍ର୤ କିନ୍ତୁ ସ୍ବୀକାରଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ ଯେ, ପ୍ରେମ ଚୀରଦିନ ନିଷ୍କଳଙ୍କ୤ ସ୍ବଚ୍ଛ ଚନ୍ଦ୍ର ଦେହରେ କାଳୀମା ପରି କଳଙ୍କ ସଦୃଶ ପ୍ରେମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ଛଳନା ଭଳି କଳଙ୍କ ଭରି ରହିଛି୤ ତଥାପି…. ଦୂର ଆକାଶର ଚାନ୍ଦ ଆଉ ଦୂର ଦିଗ୍‌ବଳୟର ପାହାଡ଼ ସଦୃଶ ଏହି ପ୍ରେମ ଦେଖିବାକୁ ଖୁବ୍‌ ସୁନ୍ଦର୤ ଏହି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଲାଳସା ପଛରେ ଗୋଡ଼ାଇବା ଯାହା, ଜଳ ମନେକରି ମରୁଦ୍ୟାନର ମରିଚୀକା ପଛରେ ଧାଇଁବା ତାହା୤ କିନ୍ତୁ…. ଲାଭ କିଛି ନାହିଁ, କେବଳ ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆଉ ହାହାକାର….୤ ଯେମିତି ଗୋଲାପର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟତା ଲାଭ କରିବାକୁ ଯାଇ ତା ତୀକ୍ଷ୍ଣ କଣ୍ଟାଘାତରେ ବିଷାକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଇଲା ଭଳି ଏହି ପ୍ରେମ ଭିତରେ ମଧ୍ୟ ବିଶ୍ବାସର ସତ୍ୟତା ଖୋଜିବାକୁ ଯାଇ ତା’ଠାରୁ ମିଳିଥାଏ ମିଥ୍ୟାର ବିଶ୍ବାସଘାତକତା୤

ଠିକ୍‌ ଏଇ ଭଳି ତମେ ଦିନେ ବରଷାର ବିଜୁଳି ହୋଇ ମାୟା ସୃଷ୍ଟିକରି ଚାଲିଆସିଥିଲ ମୋ ନିକଟକୁ୤ ମୁଁ ବି ତମରି ହସ୍ତାଙ୍ଗୁଳିକୁ ସାଥୀ ମନେକରି ପାଦ ପକାଇଥିଲି ତମ ସହିତ୤ ଶେଷରେ ଅନେକ ଦୂର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତମ ପଛରେ ଧାଇଁ ଦେଖିଲି ତ ତମେ ରହିଗଲ ଦୂରଦିଗ୍‌ବଳୟର ସେ ପାରିରେ୤ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେବି ମୁଁ ପହଞ୍ଚି ପାରିଲିନି ତମ ନିକଟରେ୤ ଛୁଇଁ ପାରିଲିନି ତମରି ସେଇ ହସ୍ତାଙ୍ଗୁଳିକୁ୤ ବୁଝି ପାରିଲିନି ଏହା ତମର ପ୍ରେମ ନା ପ୍ରତାରଣା୤ ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ତମଭଳି ନାରୀମାନେ ହିଁ ହେଉଛନ୍ତି ସମସ୍ତ ଦୁଃଖର ଏକମାତ୍ର କାରଣ୤ ଏଇ ନାରୀ ପାଇଁ ଦିନେ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣମୟୀ ଲଙ୍କା ଶ୍ମଶାନରେ ପରିଣତ ହୋଇଥିଲା୤ ଭାଇ ଭାଇ ମଧ୍ୟରେ ମହାଭାରତ ଯୁଦ୍ଧର ସୃଷ୍ଟି ଘଟିଥିଲା୤ ତା’ହେଲେ ସତରେ କ’ଣ ତମ ଭଳି ନାରୀମାନେ ହସ ଛଡ଼ା ଅଶ୍ରୁର ଅର୍ଥ କ’ଣ ବୁଝି ପାରନ୍ତିନି୤ ବୋଧ ହୁଏ ନା…. ହୁଏତ ହୋଇଥାଇପାରେ ସେମାନଙ୍କ ହୃଦୟ ପାଷାଣରେ ତିଆରି…. ସତେ ଯେମିତି ସେମାନେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ପାଷାଣୀ ଅହଲ୍ୟା୤ ମୁଁ ଅହଲ୍ୟାର ସ୍ବାମୀ ଭଳି ତମକୁ ଅଭିଶାପ ଦେବି ନା ଆଶୀର୍ବାଦ କରିବି ?

ତମେ ଟିକିଏ ସ୍ମରଣ କରିପାରିବ ଅତୀତର ସେଇ ଘଟଣାବଳୀକୁ୤ ଯେଉଁ ଦିନ ତମେ ମୋତେ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରେମର ମାୟାରେ ମାୟାୟିତ କରି କଳନାର ଅଭିନୟରେ ନେଇ ଯାଇଥିଲ କେଉଁ ଏକ ଅଜଣା ରାଇଜର ଅଚିହ୍ନା ପାର୍କକୁ୤ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଭାବି ପାରିଲିନି ଯେ, ପାର୍କର ପରିସରଟା ପ୍ରେମ ନାଟକର ପ୍ରଥମ ଦୃଶ୍ୟ ନା ଅନ୍ତିମ ଦୃଶ୍ୟ୤ କିଛି ସମୟ ପରେ ତମେ ମୋ ପାଇଁ ଆଣିଲ ସ୍ନେହଭରା ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ପରିବର୍ତ୍ତେ ବିଷବୋଳା ମିଷ୍ଟାନ୍ନର ମଧୁ ପିଆଲା୤ ଠିକ୍‌ ଯେମିତି ମାୟା ନାରୀ ପୁତନା ନିଜ ସ୍ତନରେ ବିଷ ଭରି ଆସିଥିଲା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ନିକଟକୁ୤ ତମେ ସେହିପରି ମୋ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସି ପରସି ଦେଲ ସେଇ ବିଷରୂପୀ ପିୟୂଷ୤ ମତେ ଭୋଜନାର୍ଥେ ଆଦେଶ ଦେଇ ତମେ ଚାଲିଗଲ ତମ ସଙ୍ଗ ଗହଣକୁ୤ ତମେ ତ ଚାଲିଗଲ ହେଲେ ମୁଁ….

ତା’ପରଦିନ ତମେ ଜଣେ ଦର୍ଶକର ମନୋବୃତ୍ତି ନେଇ ପୁଣି ଚାଲି ଆସିଥିଲ ସେଇ ପାର୍କକୁ ଦେଖିବାକୁ ମୋର ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁର ତାଣ୍ଡବଲୀଳା୤ କିଛି ଦୂରରୁ ଥାଇ ଦେଖିଲ ପାର୍କର ଜନଗହଳି ଭିତରେ ପଡ଼ିଥିଲା ଏକ ଶବ୤ ତମ ଆଖି କୋଣରୁ ବହିଯାଇଥିଲା କେଇଧାର ଲୁହର ଝରଣା୤ କିଏ ଜାଣେ ସେଇ ଲୁହ ଧାର ତ୍ରିବେଣୀର ନା ଛଳନାର୤ ଏଇ କେଇ ଟୋପା ଲୁହ ଝରାଇ ଅନ୍ତର ହେଇ ଯାଇଥିଲ ସେଇ ଅଜଣା ରାଇଜର ଅଚିହ୍ନା ପାର୍କର ପାଦ ଦେଶରୁ୤ କିନ୍ତୁ ଜାଣିବାକୁ ସାମାନ୍ୟ ଚେଷ୍ଟାଟିଏ ମଧ୍ୟ କଲନାହିଁ ଯେ, ସେ ଶବଟା କାହାର ? ତମେ ବୋଧେ ଭୁଲିଯାଇଥିଲ ଯେ, ମାୟାପୁତନାର କୁହୁକ ମାୟାରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଜୀବନ ଅନ୍ତ ହୋଇଥିଲା ନା ଅନନ୍ତ ହୋଇରହିଥିଲା୤

( ପରବର୍ତ୍ତୀ ପୃଷ୍ଠା ଦେଖନ୍ତୁ → )