(୧)

ସୁଖିରାମ ଭାରି ଗରିବ୤ ତାର ଜମିବାଡ଼ି କିଛି ନାହିଁ୤ ଦିନ ମଜୁରି କରି ଚଳେ ସେ୤ ପ୍ରତିଦିନ ସକାଳେ ସେ ଗାଁରୁ ଚାଲି ଚାଲି ଆସି ସହର ଛକରେ ଠିଆ ହୁଏ୤ ଯାହାର ଦରକାର ସେ ଆସି ତାକୁ କାମ କରିବା ପାଇଁ ନେଇଯାଏ୤ ସେଦିନ ବନ୍ଦ ବୋଲି ତାକୁ ମାଲୁମ ବି ନଥିଲା୤ ସେ ତାର ସବୁଦିନ ଭଳି ସକାଳୁ ତା ଗାଁରୁ ଚାଲି ଆସିଛି୤ ଦେଖିଲାବେଳକୁ ଦୋକାନବଜାର ସବୁ ବନ୍ଦ୤ କରିବ କଣ? ବିଚରା ଚୁପ୍‌ଚାପ ଛକମୁଣ୍ଡ ତାରିଣୀ ମନ୍ଦିର ବାହାର ପାହାଚରେ ବସିଥିଲା୤ ମୋଟର ସାଇକେଲ୍‌ରେ ଦୁଇଜଣ ଲୋକ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ୤ ଜଣକ ଆଖିରେ କଳା ଚଷମା, ଜଣକ ହାତରେ ଷ୍ଟିଲ୍‌ ବଳା୤ ଚଷମା ବାଲା ଆସି ତାକୁ କହିଲା, କାମ କରିବୁ?
-କି କାମ?
-କିଛି ଭିଡ଼ କାମ ନୁହଁ ମ! ରାସ୍ତାରେ ଟାୟାର ପକେଇ ନିଆଁ ଜାଳିବୁ, ଗାଡ଼ିମଟର ଯାଉଥିଲେ ତା ଉପରକୁ ଢେଲା ପକେଇବୁ, ଯେଉଁ ଲୋକ ସ୍କୁଟର ମଟରସାଇକେଲ୍‌ରେ ଯାଉଥିବ- ସେମାନଙ୍କୁ ବାଡ଼େଇବୁ୤
-ଏଟା କଣ କାମ?
-ସେଥିରୁ ମୋତେ କଣ ମିଳିବ? ତୋତେ ଟଙ୍କା ମିଳିବ୤
ସୁଖରାମ ଟଙ୍କା ନେଲା, ଏବଂ ତାକୁ ଯାହା କୁହାଗଲା, ତାହା କଲା୤ ରାସ୍ତାରେ ନିଆଁ ଜାଳିଲା, ସ୍କୁଟର ମୋଟରସାଇକଲ୍‌ରେ ଯାଉଥିବା ଲୋକଙ୍କୁ ବାଡ଼େଇଲା, କାର୍‌ ର କାଚ ଭାଙ୍ଗିଲା୤

କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ପୋଲିସ ତାକୁ ଗିରଫ କରିନେଇଥିଲା୤ ଜାମିନରେ ଯିବା, ମକଦ୍ଦମା ଲଢ଼ିବା- ଏ ସବୁର କ୍ଷମତା ସୁଖିରାମର ନଥିଲା୤ ତେଣୁ ତା‘କୁ ସଜା ହୋଇଗଲା୤ ସୁଖିରାମ ପ୍ରଥମ ଥର ଜେଲ୍‌ ଗଲା୤ ଜେଲ୍‌ରେ ସୁଖିରାମ ମାଗଣା ଖାଇବାକୁ ପାଇଲା୤ ଗରମ ଭାତ, ଡାଲି ଓ ତରକାରି୤ ଜେଲ୍‌ଟା ତାକୁ ଭଲ ଲାଗିଲା୤ ସେ ଠିକ୍‌ କରିନେଲା, ଏଣିକି ସେ ଜେଲ୍‌ରେ ହିଁ ରହିବ୤

(୨)

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲୋକର କିଛି ନା କିଛି ଇଚ୍ଛା ଥାଏ, କିଛି ଲୋକଙ୍କର ଇଚ୍ଛାଟା ଅବ୍‌ସେସନ୍‌ ପର୍ଯ୍ୟାୟକୁ ଚାଲିଯାଏ୤ ସେତେବେଳେ ମନେହୁଏ- ଏଇଟା ନ ହେଲେ ବା ଏଇଟା ନ ପାଇଲେ ବଞ୍ଚିବାରେ କିଛି ଲାଭ ନାହିଁ୤ ତାକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ସେମାନେ ପାଗଳ ପ୍ରାୟ ହୋଇଉଠନ୍ତି୤

ସେମିତି ଜଣେ ହେଲା ସଞ୍ଜୟ୤ ତାର ଇଚ୍ଛା: ଟେଲିଭିଜନରେ ତା ମୁହଁଟା ଦିଶନ୍ତା୤ ଯେତେବେଳେ ସେ ଟେଲିଭିଜନ ଦେଖେ, ଟିଭି ପରଦାରେ ଚାଲବୁଲ କରୁଥିବା ଚରିତ୍ର ଭିତରେ ସେ ନିଜକୁ ଖୋଜିପାଏ୤

ଟିଭିରେ ମୁହଁ ଦେଖଇବା ପାଇଁ ବହୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ସଞ୍ଜୟ୤ ଟେଲିଭିଜନ ଧାରାବାହିକରେ ଏତେ ଚରିତ୍ର, ତାକୁ ଗୋଟେ ଚରିତ୍ର ମିଳନ୍ତାନି!

ହେଲେ ତାକୁ କେହି କୌଣସି ଚରିତ୍ରରେ ଅଭିନୟ ପାଇଁ ଡାକି ନାହଁନ୍ତି୤ ଯେତେ ରିୟାଲିଟି ଶୋ ହୁଏ, ସବୁଥିରେ ସେ ଆବେଦନ କରିଛି୤ କେଉଁଥିରେ ତା‘ର ହୋଇନି୤ ଭୁବନେଶ୍ବରରେ ଟେଲିଭିଜନ ଚ୍ୟାନେଲଗୁଡ଼ିକର ଅଫିସ୍‌କୁ କମ୍‌ ଥର ଯାଇନି ସେ୤ ତାର ଏ ଅବ୍‌ସେସନ୍‌ ବିଷୟରେ ତାଙ୍କ ସାହିରେ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି୤ ବେଳେବେଳେ ତାକୁ ଏଥିପାଇଁ ଥଟ୍ଟା ବି କରନ୍ତି୤

ସେଦିନ ବନ୍ଦ ଥିଲା୤ ବନ୍ଦ ପୂର୍ବଦିନ ତାଙ୍କ ସାହିର ବୁଲାଦାଦା କହିଲେ- ଆବେ ସଞ୍ଜୟ, ଗୋଟେ କାମ କରିପାରିବୁ- ତୋ ମୁଁହ ଟିଭିରେ ଦେଖେଇବା ପୂରା ପକ୍କା୤
-କ‘ଣ?
ବୁଲାଦାଦା ଯାହା କାମ କହିଲା, ତାକୁ କରିବା ପାଇଁ ତା ଆତ୍ମା ଡାକୁ ନଥିଲା୤ କିନ୍ତୁ ଟିଭିରେ ମୁହଁ ଦେଖେଇବାର ଲୋଭରେ ସେ ହଁ କହିଦେଲା୤
ବନ୍ଦ ବେଳେ ନିଆଁ ଜାଳିଲା ସେ୤ ବସ୍‌ ଉପରକୁ ଟେକା ଫୋପାଡ଼ିଲା୤ ପୋଲିସ ଆସିଲା୤ ପୋଲିସ ପଛରେ ଥିଲେ ବିଭିନ୍ନ ଟେଲିଭିଜନ ଚ୍ୟାନେଲ୍‌ର କ୍ୟାମେରାମ୍ୟାନ୍‌ମାନେ୤ ଅନେକଗୁଡ଼ିଏ କ୍ୟାମେରା୤ ସଞ୍ଜୟକୁ ଲାଗିଲା, ତାରି ଫଟୋ ଉଠଉଛନ୍ତି ସେମାନେ୤ ସଞ୍ଜୟ ସାମ୍ନାକୁ ଆସି ପୋଲିସ ଉପରକୁ ଟେକାପଥର ଫୋପାଡ଼ିଲା୤ ପୋଲିସ ଗୁଳି ଚଳେଇଲା୤ ଗୁଳି ବାଜିଲା ସଞ୍ଜୟ ଛାତିରେ୤ ଟଳି ପଡ଼ିଲା ସେ୤
ସାରା ଭାରତ ଦେଖିଲା ତା‘ର ମୃତ ଦେହର ଚିତ୍ର୤

(୩)

ଅଫିସରଙ୍କ କଡ଼ା ତାଗିଦ୍‌: ବନ୍ଦ ଦିନ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିହାତି ଅଫିସ ଆସିବାକୁ ପଡ଼ିବ୤ ଅଫିସ୍‌ରେ ହାଜିରା ପକେଇ ତେଣିକି ଯିଏ ଯାହା କର୤ କାମ କର ନ କର କିଛି କଥା ନାହିଁ, ହାଜିରା ପକେଇବା ନିହାତି ଜରୁରି୤ ତେଣୁ ବନ୍ଦବାନ୍ଦ ଆରମ୍ଭ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଚଞ୍ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ଅଫିସ୍‌ ପହଞ୍ଚଯିବ ସମସ୍ତେ୤
ବନ୍ଦ କିଛି ନୂଆ ହେଉନି ଓଡ଼ିଶାରେ୤ ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ବନ୍ଦ ଦିନ ସମସ୍ତେ ଚଞ୍ଚଳ ପହଞ୍ଚନ୍ତି୤ ହାଜିରା ପକାନ୍ତି୤ ଅଳ୍ପ କିଛି ସମୟ ରହନ୍ତି୤ ତାପରେ ମଉକା ଦେଖି ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ଖସିଯାଆନ୍ତି୤ ସେଦିନ ଅଫିସ୍‌ କାମ ଦାମ କିଛି ହୁଏନି୤ ଅଫିସ୍‌ ବି ପ୍ରାୟ ଫାଙ୍କା ଥାଏ୤