* ମୁଁ ଓ ତୁମେ * ମୁଁ ଯେ ପାହାନ୍ତି ପହର ଦୂର ଦିଗନ୍ତର ମଉଳା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ତମେ କାକର ପଖଳା ସୌମ୍ୟ ସକାଳ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ମଖା |୦| ତମେ ସ୍ବପ୍ନ ବିଭୋର ପ୍ରଥମ ପ୍ରଣୟ ଖିଆଲି ମନର ନିଶା…

ଜୋଛନା ଗୋ ! ତୁମେ ଲୁଚନା, ନୀଳ ଆକାଶର ନୀଳ ମେଘ ତଳେ ଲୁଚନା ୥ ଓହ୍ଲାଇ ଆସଗୋ ଏ ଉତ୍କଳ ଭୂମେ ଝରାଇ ସୁଷମା ବନ୍ୟା, ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ଶିଖରୀ ତୁମରି ପରଶେ ହସିଉଠି ହେଉ ଧନ୍ୟା ୥ ଛୁଇଁ ଯାଉ…

ତୁମ ନଈ ପଠା ସୋରିଷ କିଆରୀ ପଉଷ ସକାଳ ଖରା, ମୋ ଗାଁର ଯେତେ ମଧୁମକ୍ଷୀଙ୍କର ସରାଗ ସେଥିରେ ଭରା୤ ସଂଜ ଗଲେ ନଇଁ ତୁମ ଗାଁ କଇଁ ଆମ ଗାଁ ଚାନ୍ଦକୁ ଦେଖେ, ଆମ ଗାଁ ଚାନ୍ଦ ଭୁଲି ଅପବାଦ…

ମୋ ପାପ ପୁଣ୍ୟର ହିସାବ କରିବ ଏମିତି ବା କିଏ କାହିଁ ମୋତେ ତ ଏ ଯାଏ ଭଲ ଭାବେ କେହି ମନ ଦେଇ ଚିହ୍ନି ନାହିଁ୤୦୤ ଶୋଷ ବେଳେ ବାଛବିଚାର ନ ମାନି ପିଇଛି ମୁଁ ନଈ ପୋଖରୀର ପାଣି…

ଆଖିରେ ମାଖିଲି କଜଳ ଯତନେ – ପାଦରେ ଅଳତା ଗାର ଦିହରେ ଲେପିଲି ହଳଦି ବାଟଣ – ମୁହଁରେ ଲବଣୀ ସର ସୁନ୍ଥା ପଡ଼ିଛି ଖାଲି କିଏ ଲେପିଦେବ ସିନ୍ଥିରେ ସିନ୍ଦୂର କା’ ହାତ ହୋଇବ ସିନ୍ଦୂରେ ନାଲି ସୁନ୍ଥା ପଡ଼ିଛି…

ଚିରସ୍ଥାୟୀ ଦୁନିଆଁରେ କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ଶରୀର ମିଛମାୟା ମୋହେ ବାନ୍ଧି ସବୁ କହେ ମୋର ୤ ଶେଫାଳି ଫୁଲଟି ପରି କ୍ଷୁଦ୍ର ଏହି ଜୀବନ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଅନ୍ଧକାର ବୁଜିଦେଲେ ନୟନ ୤ ତଥାପି ମଉଳି ନାହିଁ ଆଶାର ପ୍ରଦୀପ ଏ ଜୀବନ ଲାଗିଥାଉ…