ଏଇ ଦୀର୍ଘ ପଚିଶ ବର୍ଷ ଚାକିରି ମଧ୍ୟରେ ହରିବାବୁ ମାସର ଗୋଟିଏ ଦିନ କେବଳ ଶାନ୍ତିରେ ନିଃଶ୍ବାସ ମାରନ୍ତି୤ ସେ ଦିନଟି ହେଉଛି ମାସର ପହିଲା ତାରିଖ୤ କଚେରି ଫେରନ୍ତି ହରିବାବୁଙ୍କ ମନଟା ଭାରି ଖୁସିଥାଏ୤ ପକେଟ୍‌ରେ ଭରିଥାଏ ନୋଟ୍‌ ବିଡ଼ାଟି୤ ବଜାର ବାଟେ ଆସିଲାବେଳେ ସାନପୁଅ ଟୁକୁ ପାଇଁ ବିସ୍କୁଟ ପୁଡ଼ାଟିଏ, ସାନ ଝିଅ କୁନୁ ପାଇଁ ନାଲିଆ ରିବନ୍‌ ଖଣ୍ଡେ, ମଣ୍ଟୁ ପାଇଁ ପେନ୍‌ସିଲ୍‌ଟିଏ, ହେମ ପାଇଁ ଶାଢ଼ୀ ଖଣ୍ଡେ୤ ଏମିତି କିଛି ଜିନିଷ କିଣି ଆଣନ୍ତି୤ ଯଦି ପୂର୍ବ ମାସର ବରାଦ ମନରେ ପଡ଼େ ତ ଗୃହିଣୀଙ୍କ ବରାଦ ଜିନିଷରୁ ମଧ୍ୟ କିଛି କିଛି କିଣି ଥାଆନ୍ତି୤ ଏମିତିକି ଗରଜ ନ ଥିବା ସଉକିନି ଜିନିଷଟାଏ ମଧ୍ୟ କିଣି ଆଣିବାକୁ ଛାଡ଼ନ୍ତି ନାହିଁ୤ କିନ୍ତୁ ତା’ ପରଦିନ ସକାଳକୁ ପୁଣି ପକେଟ ଖାଲି ହୋଇ ଆସେ୤ ମାସର ସାତ ତାରିଖ ନ ହେଉଣୁ ବାବୁଙ୍କ ପକେଟ୍‌ ବିଲକୁଲ ଖାଲି୤ ତା’ ପରେ ପରେ ଯେତେ କିଛି ବରାଦ ଆସେ ସେସବୁ ପାଇଁ ହରିବାବୁଙ୍କର କେବଳ ଗୋଟେ ଜବାବ- ‘ପହିଲାପରେ’ ଅଜାଣତରେ ମୁହଁରୁ ବାହାରି ପଡ଼େ୤

ଗୀତା କହେ- ମଣିଷ ଅଭ୍ୟାସର ଜୀବ୤ ବାରମ୍ବାର ଯାହା ଅଭ୍ୟାସରେ ପଡ଼ିଯାଏ, ତାହା ହିଁ ସ୍ବତଃ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହୋଇଯାଏ୤ ହରିବାବୁଙ୍କର ଜୀବନ ସେହିପରି ଗୋଟିଏ ଧରାବନ୍ଧା ଗତ ଭିତରେ ଗଡ଼ି ଚାଲେ ଠିକ୍‌ ଘଣା ବଳଦ ପରି ଗୋଟିଏ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କେନ୍ଦ୍ର ଉପରେ୤ ସେଇ କେନ୍ଦ୍ରଟି ହେଉଛି ମାସର ପହିଲା୤ ମାସର ସାତଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେନ୍ଦ୍ର ସହିତ ସମ୍ପର୍କ ଥାଏ, ତାପରେ ସମ୍ପର୍କଟି ଦୂରେଇଯାଏ୤ ତାପରେ ହରିବାବୁଙ୍କ ମୁହଁରୁ ସବୁ କଥାରେ ବାହାରିପଡ଼େ- ‘ପହିଲା ପରେ’୤ ଗୋଟିଏ ଅଭ୍ୟାସଗତ ମାମୁଲି ଜବାବ୤

ସେଦିନ କଚେରିରୁ ଫେରିଲାବେଳକୁ ଟିକିଏ ବେଶୀ ଡେରି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା୤ କାମର ଭିଡ଼ ବି ଥିଲା ଖୁବ୍‌ ବେଶୀ ୤ ସୁତରାଂ ହରିବାବୁ ଘରକୁ ଫେରିଲାବେଳେ ଟିକିଏ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଥିଲେ ବୋଧହୁଏ୤ ସାନ ଝିଅ କୁନୁ ଆସି କହିଲା- ବାପା, ମାଙ୍କୁ ଜ୍ବର ହୋଇଛି; ଉଷୁଦ ଆସିବ୤ ହରିବାବୁ ଚିର ଅଭ୍ୟସ୍ତ ସ୍ବରରେ କହିଲେ- ମା’ଙ୍କୁ କହିଦେ, ପହିଲା ପରେ ଆସିବ୤

କୁନୁ ପିଲାଲୋକ୤ ସେ କ’ଣ କିଛି ବୁଝିଛି ? ଧାଇଁଯାଇ ଏକା ନିଃଶ୍ବାସରେ ମା’ଙ୍କ ପାଖରେ ହାଜର୤ ମା’ ପଚାରିଲେ- କୁନୁ, ବାପା ଆଇଲେଣି, କହିବୁ ଯା ଉଷୁଦ ଆସିବ୤ କୁନୁ କହିଲା- ବାପାଙ୍କୁ କହିଲି, ବାପା କହିଲେ ‘ପହିଲା ପରେ ଆସିବ୤’

ମା’ ତ ଏକେ ଜ୍ବରରେ କମ୍ପୁଥିଲେ୤ ତାପରେ କୁନୁ କଥା ଶୁଣି ରାଗରେ ଏକବାର ପଞ୍ଚମକୁ ଉଠିଗଲେ୤ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି କହିଲେ- ସବୁ ତ ପହିଲା ପରେ ହେବ ! ପହିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବଞ୍ଚିଥିଲେ ତ ? ତାପରେ ରୀତିମତ ବାହୁନା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ୤

ଏତେବେଳକୁ ହରିବାବୁଙ୍କର ଚେତା ପଶିଲା୤ ସେ ବୁଝି ପାରିଲେ, କେତେ ବଡ଼ ଭୁଲ୍‌ଟାଏ କରି ପକାଇଛନ୍ତି ସେ୤ ସେଇଦିନୁ କିନ୍ତୁ ହରିବାବୁଙ୍କର ଜୀବନର ଗତି ଫେରିଗଲା୤ ସେ ଆଉ ଟଙ୍କା ପଇସାର ଧାର ଧରନ୍ତି ନାହିଁ୤ ପହିଲା ଦିନ ଦରମାତକ ପାଇଲେ ସିଧାସିଧି ପଠାଇ ଦିଅନ୍ତି ଗୃହିଣୀଙ୍କ ନିକଟକୁ୤ ଏଣିକି ସେ ପୁରାପୁରି ନିର୍ଲିପ୍ତ୤ ଯେ କେହି ଆସି କିଛି ପଚାରିଲେ ଜବାବ ଦିଅନ୍ତି- ‘ମାଆଙ୍କୁ କହିବୁ ଯା’୤