ବଡିଭୋର୤ କଣ୍ଟା-ନଟିର ସାବଜା ପତ୍ର ପରେ ଜହ୍ନ ଆଲୁଅ ଶେତା ଦେଖାଗଲାଣି୤ ପଠାଣ ସାହିର ଗୋଟାଏ ଚାଳ ଉପରେ ବସି ତୋମିଜ୍‌ ମିଆଁର ଗଞ୍ଜାଟା ଚୁଳ ଝାଡି ଡାକ ଛାଡିଛି – ଚ-କ-ଅ-ଧ-ର-ର-ଖ-ଅ-ଅ…୤ ଓଦାମାଟିର ସୁରାକ ପାଇ କାନଶିରି ଗଛର ଅରମା ଭିତରୁ ଗୋଟାଏ ଝିଣ୍ଟିକା ବି ଚିଁ ଚିଁ ହୋଇ ଡାକ ପାରିଛି ତା ସାଥିରେ…୤

ମାଗୁଣୀ ଖାଁ ବହାରିଲା ହଳକୁ୤ କାଲି ଅସରାଏ ବର୍ଷା ହୋଇ ଛାଡି ଯାଇଛି; ନୁଖୁରା ବିଲ ମାଟିରେ ଗାର ଦେବା ପାଇଁ ଉତ୍ତମ ସୁଯୋଗ୤ ଗାମୁଛାଟାକୁ ଭଲକରି ମୁଣ୍ଡରେ ଗୁଡେଇ ଦେଇ ସେ ବାଡିପାଖ କନିଅର ଗଛରୁ ହାତ ବଢାଇ ଖଣ୍ଡେ ଡାଳ ଭାଙ୍ଗିଲା୤ ତା’ପରେ ବଟୁଆରୁ ଗୁଆକାତିଟା କାଢି ସେଥିରୁ ଗଣ୍ଠିପତ୍ରତକ ଭଲକରି ମାରିଦେଇ ଖଣ୍ଡେ ଦେଢହାତ ଲମ୍ବର ପାଞ୍ଚଣ ତିଆରି କଲା୤ ତହିଁଉତ୍ତାରୁ ମାମୁଲି ଅଭ୍ୟାସ ମୁତାବାକ ଗୋଟାଏ ଦରପାଶୋରା ହିନ୍ଦୁଆନୀ ଶଗଡିଆ ଗୀତରୁ ପଦେ ଗାଇ ଗାଇ ସେ ଜମି ଆଡକୁ ମୁହାଁଇଲା୤

“ରାମ ଯେ ଲଇକ୍ଷଣ ହୋ ଗଲେ ମୃଗମାରି୤”

ଗାଁ ତୋଟାର ଗଛର ଗହଳ ଭିତରେ କଣ୍ଠର ଆବାଜ୍‌ ତାର ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହୋଇ ମରିଗଲା ନିଜଛାଏଁ୤
କିଛିଦୂର ଯାଇ ଯେ ମୁଣ୍ଡଉପରେ ଆମ୍ବଗଛରୁ ଖଣ୍ଡେ ଡାଳ ଭାଙ୍ଗି ଦାନ୍ତକାଠି ତିଆରି କଲା ଏବଂ ଦାନ୍ତକାଠି ଖଣ୍ଡିକ ଚୋବାଇ ଚୋବାଇ ଆଗକୁ ମାଡି
ଚାଲିଲା୤

ଗାଁମୁଣ୍ଡରେ ଗୋଟାଏ ବଡ ଅନ୍ଧାରଗଦାପରି ଯେଉଁ ଝାମ୍ପୁରା ବରଗଛଟା ଛିଡା ହୋଇଛି, ତାରି ମୂଳରେ ଗ୍ରାମଦେବତୀ ବାଉତୀ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କର ଆସ୍ଥାନବେଦୀ୤ ଅଳ୍ପଦୂରରେ ମଶାଣି୤ କାଲିରାତିର ଗୋଟାଏ ଦରପୋଡା ମୁରୁଦାରକୁ ବୁକୁରେ ଧରି ଜୁଇ ନିଆଁ ଦୁକୁଦୁକୁ ହୋଇ ଜଳୁଛି୤ ହିନ୍ଦୁ ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କ ଉପରେ ହଜାର ବିଶ୍ବାସ ନଥିଲେ କଣ ହେବ, ସେଇ ଗଛମୂଳରେ ପହଞ୍ଚିଲାକ୍ଷଣି ମାଗୁଣୀ ଖାଁର ଛାତିଟା କେଜାଣି କାହିଁକି ଭାରି ଜୋର୍‌ରେ ଦକ ଦକ ହୋଇ ପଡିବାକୁ ଲାଗିଲା୤ ବାଟରେ ଜନପ୍ରାଣୀର ସୋର-ଶବଦ ନାହିଁ୤ ଚାରିଆଡେ ନିଛାଟିଆ, ଅଜ୍ଞାତସାରରେ ମାଗୁଣୀ ଖାଁର ହାତ ପାପୁଲିଟା ଡାହାଣ ପଟ ବଳଦ ଲାଙ୍ଗୁଡକୁ ମୁଠେଇ ଧରିଲା୤

ହଠାତ୍‌ ଏପରି ସମୟରେ ଦେଖାଗଲା, ସେଇ ବରଓହଳ ତଳେ ଦୁଇଟି ମଣିଷର ଛାଇ୤ ମାଗୁଣୀ ଖାଁର ଦିହରୁ ଗୋଟାଏ ଘମାଘୋଟିଆ ଝାଳ ନିଗିଡି ଗଲା୤ ପାଟି ତାର ଅଠା ଅଠା ହୋଇ ଆସିଲା୤ ଠିକ୍‌ ଏତିକିବେଳେ ତାର ମନେପଡିଗଲା ଯେ ଆଜି ଶନିବାର୤
ଏ ଯାତ୍ରାରୁ ଭଲରେ ଭଲରେ ରକ୍ଷା ପାଇଲେ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ଜାଆଁଳା କୁକୁଡା ଦେବ ବୋଲି ମନାସିଲା୤ ହିନ୍ଦୁ-ମୁସଲମାନ ଉଭୟ ଧର୍ମର ଶତାଧିକ ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କ ନାମ ସେ ମନେ ମନେ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଗଲା ଏବଂ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନାନାରକମର ପ୍ରଲୋଭନ ଦେଖାଇ ଏ ମହାବିପଦରୁ ତାକୁ ରକ୍ଷା କରିବାପାଇଁ ଅନୁରୋଧ କଲା୤

କ୍ରମେ ଛାଇ ଦୁଇଟା ଦୂରକୁ ଦୂରକୁ ଘୁଞ୍ଚିଗଲେ୤ ମାଗୁଣୀ ଖାଁର ବୋଧହୁଏ ଚେତା ବୁଡିଯାଇଥାନ୍ତା ଆଉ ଟିକିଏ ଯାଇଥିଲେ; କିନ୍ତୁ ଠିକ୍‌ ଏତିକିବେଳେ ସେ ସେହି ଛାଇ ଦୁଇଟାର କଥାବାର୍ତ୍ତା ଶୁଣି ପାରିଲେ୤ ଟିକିଏ ଦମ୍ଭ ଆସିଲା ତାର୤ ଭାବିଲା ସତରେ ମଣିଷ ହେବେ ପରା!! ସେ କାନ ଦୁଇଟାକୁ ଟେକି ଖୁବ୍‌ ତନ୍ମୟ ହୋଇ ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଲା୤ ପ୍ରଥମ ଛାଇ କହୁଛି –

“କାଣି ଆଙ୍ଗୁଠିର ଦାମ୍‌ କେତେ ?”

ଦ୍ବିତୀୟ କଣ୍ଠରୁ ଉତ୍ତର ଆସିଲା – “ଆଜ୍ଞା ଅମୂଲ ମୂଲ ହାଙ୍କୁଛି୤ କହୁଛି ଦେଢଶ’ ଟଙ୍କାରୁ ଗୋଟାଏ ପାହୁଲା ଉଣା ହେଲେ ସେ ଦନ ନାହିଁ୤”

“ବୁଢା ଆଙ୍ଗୁଠି କେତେନେଲେ ଦବ ?”

“ଆଜ୍ଞା, ପାଞ୍ଚଶହ୤”

“ଧେତ୍‌ !”

“ଆଜ୍ଞା, ହଁ , ହଜୁର ମା ବାପ, ମୁଁ କଣ ମିଛ କହୁଛି ?”

“ବଡ ଚଢା ଦାମ୍‌ ! ଦବାନବା କଥା କହ୤”

“ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା ସେ ଏକା ରେଣ୍ଟି ଧରିଛି – ଦେଢଶ’ ଟଙ୍କା ନଗଦ ନହେଲେ ସେ କାଣି ଆଙ୍ଗୁଠିଟି ଦବ ନାହିଁ, ମୁଣ୍ଡଛିଡିଗଲେ ବି ନୁହେଁ୤”

ନିସ୍ତବ୍‌ଧତା – ଛାଇ ଦୁଇଟା ଚୁପ୍‌ଚାପ୍‌୤ କିଛିକ୍ଷଣ ପରେ ପ୍ରଥମ କଣ୍ଠରୁ ଉତ୍ତର ଆସିଲା –

“ଆଚ୍ଛା, ଦିଆଯିବ୤ ଏଇ ଆଗତୁରା କୋଡିଏ ଟଙ୍କା ନିଅ୤ ଗଣ, ଧର, ବାନ୍ଧ୤ ହଁ ସବୁକଥା ଯିମିତି ମନେ ରହେ୤ ବୁଝିଲୁ ? ହୁସିଆର୍‌ !!!

( ପରବର୍ତ୍ତୀ ପୃଷ୍ଠା ଦେଖନ୍ତୁ → )