ଏମିତି କିଛି ଅଭାବବୋଧ, ବିଫଳତା ଜନିତ କ୍ଷୋଭ, ଅତୀତ ପ୍ରତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳତା ଓ ଆଗତ ପ୍ରତି ଆଶଙ୍କାକୁ ନେଇ ଏସବୁ କବିତା୤
ପାଳଭୂତ, କଚେରୀ, ତାନ୍ତ୍ରିକ, ଚିହ୍ନଟ, ନେପାଳୀ ଝିଅ ଓ କବର – ଏଇ ଛଅଟି କବିତା ରହିବେ ତୃତୀୟ ଭାଗରେ୤ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଭାବସତ୍ତାକୁ ନେଇ ଏମାନେ ଗଢା୤ ଏଥିରେ ସଙ୍କଳନର ଅନ୍ୟ କବିତା ଭଳି ବହୁମୁଖୀ ଗତି ନାହିଁ୤ ଯେମିତି ପ୍ରତ୍ୟେକ କବିତା ଅତି ଯତ୍ନରେ ଅଙ୍କା ହୋଇଥିବା ଚିତ୍ର୤ ଆକାରରେ ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ଓ ପ୍ରକାଶ ଭଙ୍ଗୀରେ ତୀକ୍ଷ୍ଣ୤ ସବୁଥିରେ ନିପୁଣ କାରିଗରୀ୤
“ଗୀତାକୁ ଛୁଇଁ
ସତ କହିବାର ଶପଥ ପରେ
ମିଛ ହିଁ କୁହାଯାଏ
ଯେହେତୁ
ସମ୍ଭବାମି ଯୁଗେ ଯୁଗେ
କଥା ଦେଇ
ଈଶ୍ବର କେବେ ବି ତ
ଦେଖା ଦିଅନ୍ତିନି” (କଚେରୀ)

ଏସବୁ କବିତା ସଙ୍କଳନର ଏଠି ସେଠି ଗୁନ୍ଥା ହୋଇଥିଲେ ବି ନିଜସ୍ବ ବିଶେଷତ୍ବ ଯୋଗୁଁ ବାରିହେଇପଡ଼ନ୍ତି ଯେମିତି ଆକୃଷ୍ଟ କରନ୍ତି ବି ସେମିତି୤

ଆଧୁନିକ ଓଡ଼ିଆ କବିତାରେ ବ୍ୟବହୃତ ଭାଷାକୁ ନେଇ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ମତ ରହିଛି୤ କିନ୍ତୁ କବିତା ନିଜେ ହିଁ ବାଛିନିଏ ନିଜର ପ୍ରକାଶ ମାଧ୍ୟମ୤ ଅଶୋକଙ୍କ କବିତାଗୁଡ଼ିକରେ କଥିତ ଭାଷାର ସାବଲୀଳତା ରହିଛି୤ କବିତାରେ ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକୁ ନେଇ ଅଯଥା ଗାଂଭୀର୍ଯ୍ୟ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିବେଶ ସୃଷ୍ଟି କରିବା ବା ଠାଏଠାଏ ଦର୍ଶନ ସୁଲଭ ବକ୍ତବ୍ୟ ରଖିବାକୁ ସେ ଚାହିଁ ନାହାନ୍ତି୤ ଯାହା ଯେମିତି ଆସିଲା ତାକୁ ସେମିତି ଲେଖିଦେବାକୁ ସେ କୁଣ୍ଠା ବୋଧ କରିନାହାନ୍ତି୤ ପ୍ରକାଶ ଭଙ୍ଗୀରେ ଅନାବଶ୍ୟକ ଜଟିଳତାକୁ ଗ୍ରହଣ କରି ନ ଥିବାରୁ କବିତାଗୁଡ଼ିକ ଆପାତତଃ ସରଳ ମନେ ହେଉଥିଲେ ବି ଗଭୀର ଉପଲବ୍‌ଧିର କଥା କହନ୍ତି୤ ଅଶୋକ କେବେ କେବେ ଗପ ଲେଖୁଥିବାରୁ ବୋଧ ହୁଏ କେତେକ କବିତା ବର୍ଣ୍ଣନା ପ୍ରଧାନ ଥିବା ଲକ୍ଷ୍ୟ କରି ହୁଏ, ଯାହା ହୁଏତ ତାଙ୍କର ଏକ ନିଜସ୍ବ ଶୈଳୀ ପ୍ରତିଷ୍ଠା କରିବାରେ ସହାୟକ ହୋଇଛି୤ କବିତାଗୁଡ଼ିକର ଶେଷରେ ସେ ପୂର୍ଣ୍ଣଚ୍ଛେଦ ନ ଦେଇ କେଉଁଠି କେମିତି ସମ୍ବୋଧନ ବା ପ୍ରଶ୍ନଚିହ୍ନର ବ୍ୟବହାର କରିଛନ୍ତି୤ ଏହା ଆହୁରି କିଛି ବକ୍ତବ୍ୟ ତଥାପି ରହିଯାଇଛି ବୋଲି ସୂଚେଇଦିଏ୤

ଶେଷରେ ଏତିକି କୁହାଯାଇପାରେ ଯେ ଅଶୋକଙ୍କ “ଗୋଟିଏ ନିଃସଙ୍ଗ ଦିନ” ସଙ୍କଳନରେ ଥିବା କବିତାଗୁଡ଼ିକ ନିଃସଙ୍ଗତାରୁ କ୍ରମଶଃ କୋଳାହଳ ଆଡ଼କୁ ଏକ ଅସରନ୍ତି ଯାତ୍ରା୤ ଏହି ଯାତ୍ରାରେ ଆନନ୍ଦ ଯେତିକି ବିଷାଦ ସେତିକି୤ ଏସବୁକୁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିବା ପାଇଁ ପାଠକୀୟ ସହୃଦୟତା ଲୋଡ଼ା୤ ମାଟିରୁ ଉଠି ଆକାଶ ଆଡ଼କୁ କ୍ରମଶଃ ଖେପିଯାଉଥିବା ନିଃସଙ୍ଗ କାବ୍ୟସତ୍ତାର ସାହଚର୍ଯ୍ୟ ଲୋଡ଼ା୤ କିଛି ହୁଗୁଳାପଣ, କିଛି ଦ୍ରବୀଭୂତ ହେବାର ଗୁଣ ଏବଂ କିଛିଟା ନିବିଡ଼ ହେବାର ଆକାଂକ୍ଷା ଲୋଡ଼ା୤ ଅଶୋକ କହନ୍ତି – “ କବିତା, ମୋତେ ଜୀବନଠାରୁ ବି ବଡ଼ ଲାଗିଛି ଅନେକ ସମୟରେ୤….ସେଇ ଧାଡ଼ିଗୁଡ଼ିକର ଗଠନ ପାଇଁ, ଯେତେବେଳେ ଶବ୍ଦମାନେ ଆସି କଲମ ମୁନରେ ଧରା ଦେଉଥାନ୍ତି ସେ ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକର ଅନୁଭବ ବିରଳ, ଇନ୍ଦ୍ରିୟାତୀତ, ଐଶ୍ବରୀୟ୤ ସେଭଳି ଅନୁଭବର ଯୋଗ୍ୟ ଆଧାର ହେବା ପାଇଁ, ମଣିଷ ହିସାବରେ, ମୁଁ ବୋଧେ ନିଅଣ୍ଟ ପଡ଼େ୤” ଏହି ସ୍ବୀକାରୋକ୍ତି କେବଳ ଜଣେ କବିର ନୁହେଁ, ଜଣେ ସହୃଦୟ ପାଠକର ମଧ୍ୟ୤ କବିତାରେ ଯେମିତି ସବୁ କଥା କୁହାଯାଇପାରେନି, ଠିକ୍‌ ସେମିତି କବିତାରେ ଥିବା ସବୁ କଥାକୁ ଠିକଣା ଭାବେ ଧରାଯାଇପାରେନି୤ ତାହା ହିଁ ହୁଏତ କବିର, କବିତାର ଓ ପାଠକର ସଫଳତା୤

କବିତାରେ ଆମେ କ’ଣ ଖୋଜୁ ? ହୁଏତ କିଛିଟା ନିଜର ଅନୁଭୂତି ଯାହାକୁ ବଖାଣି ହେଲା ନାହିଁ୤ ହୁଏତ ଏକ ପୃଥିବୀ ଯାହା ଆମର ନିତିଦିନିଆ ଜୀବନରୁ ସାମାନ୍ୟ ଅଲଗା୤ ଏମିତି କିଛି ଦୃଶ୍ୟ ଯାହା ଆମର ଆଖି ଆଢୁଆଳରେ ରହିଗଲା ବୋଲି ଆମକୁ ଦିଶିଲା ନାହିଁ୤ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଅନୁଭବକୁ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ଜଣେ କବି ପରଶିଦେଲେ ତାହା ଗ୍ରହଣଯୋଗ୍ୟ ହୁଏ ଆଉ ଆମେ ସହଜରେ ସେଥିରେ ଆମର ପ୍ରତିଛବି ପାଉ୤ ସାଲ୍‌ଭାଡୋର୍‌ ଡାଲିଙ୍କ ଉକ୍ତି ପରି ନିଃସଙ୍ଗତାର ଉତ୍ତୁଙ୍ଗ ଶିଖରରେ କାର୍ଯ୍ୟରତ କଳାକାର ସହ ଏକାତ୍ମ ହେଇଯାଉ୤ ଆଉ ସେମିତି ଏକ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ନା ପାଦ ତଳେ ଥାଏ ମାଟି ନା ମଥା ଉପରେ ଆକାଶ ନା ସ୍ବଚ୍ଛ ଚଉପାଶ୤ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ଭାବବିନ୍ଦୁରେ ମିଳିତ ହୋଇଥାଆନ୍ତି ସ୍ରଷ୍ଟା ଆଉ ସୃଷ୍ଟି, ଯେଉଁଠାରୁ ବିଚ୍ଛୁରିତ ହୁଏ ଅପୂର୍ବ ଭାବତରଙ୍ଗ୤ ସେଥିରେ ତରଙ୍ଗାୟିତ ହେଇ ଚିରକାଳ ରହିଥିବାକୁ ଆମ ସଭିଙ୍କର ପ୍ରୟାସ୤ କାରଣ ଆମେ ସଭିଏଁ ଉଣା ଅଧିକେ ନିଃସଙ୍ଗ ଏବଂ ସବୁବେଳେ ନିସଙ୍ଗତା ବିରୋଧରେ ଆମେ ଜୀବନ ସଙ୍ଗରେ୤