ମୋ ଜୀବନ ନାଟକ ସହିତ ଅଭିନୟ କରି ତଥାପି ମଧ୍ୟ ତମେ ହୋଇଗଲ ଜଣେ ବ୍ୟର୍ଥ ଅଭିନେତ୍ରୀ| ତମର ଅଭିନୟ ଭିତରେ ରହିଯାଇଥିଲା କିଛି ତୃଟି ଆଉ ଯେଉଁ ତୃଟି ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ସାରା ବିଶ୍ବବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ବଦଳାଇ ଦେଇଥିଲେ ତମ ମନଗଢ଼ା କାହାଣୀର କଳ୍ପିତ ଦୃଶ୍ୟାବଳୀକୁ୤ ଆଉ ସେଇ ଦୃଶ୍ୟ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲି ସେଇ ପାର୍କରେ ଥାଇ କିନ୍ତୁ ଶବ ହିସାବରେ ନୁହେଁ ଠିକ୍‌ ତମଭଳି ଜଣେ ଦର୍ଶକ ହିସାବରେ କାରଣ ମୁଁ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାଣି ନ ଥିଲି ଯେ, ମୋ ଭୂମିକାରେ ଅନୂରୂପ ଅଭିନୟ କରି ମୋ ସ୍ଥାନରେ ମୃତ୍ୟୁବରଣ କଲା ଆଉ ଜଣେ କିଏ ? ତା’ହେଲେ ସେ ଶବଟି କାହାରି ? ମୁଁ କେବଳ ଏତକି ଜାଣେ ଯେ, ତମେ ମୋତେ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ଖାଇବାକୁ ଦେଇ ଚାଲି ଯାଇଥିଲ ଅନ୍ୟ କେଉଁଠିକୁ୤ ମୁଁ ଅପେକ୍ଷା କଲି ତମ ଫେରନ୍ତା ପଥକୁ କିନ୍ତୁ ଜାଗ୍ରତ ନୁହେଁ ସୁପ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ୤ ହଠାତ୍‌ ଉଠି ଦେଖେତ ସେଠାରେ ତମେ ନ ଥିଲ ଅଥଚ଼ ବିଷ ମିଷ୍ଟାନ୍ନକୁ ଖାଇ ମୃତ୍ୟୁର ସମାଧି କୋଳରେ ଶୋଇ ରହିଥିଲା ଆଉ ଜଣେ୤ ଏହା ସ୍ବପ୍ନ ନା ସତ୍ୟ୤ ବୁଝି ପାରିଲି ତମ ଛଳନା, ତମ ପ୍ରତାରଣା, ଜାଣିପାରିଲି ତମ ପ୍ରେମ କେତେଦୂର ସତ୍ୟ, କେତେଦୂର ମିଥ୍ୟା୤ ସତରେ ନାରୀମାନେ କ’ଣ ପ୍ରକୃତରେ ଏଭଳି ନିଖୂଣ ଅଭିନୟ କରିପାରନ୍ତି୤ ତା’ହେଲେ ପୁରୁଷମାନେ କ’ଣ ନାରୀମାନଙ୍କ ହାତରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ମାଟିର କଣ୍ଢେଇ ? ସେମାନେ ଯେତେବେଳେ ଚାହିଁବେ ତାକୁ ଭାଙ୍ଗି ପକେଇବେ୤ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଥିଲି ସରଳ, ଯେହେତୁ ମୁଁ ଛଳନା କରି ଜାଣି ନ ଥିଲି୤

ମଥାରେ ଅବଗୁଣ୍ଠନ ତଥା ସୀମନ୍ତରେ ସିନ୍ଦୁର ଲଗାଇ ସମସ୍ତ ନାରୀ କ’ଣ ବଧୂ ହୋଇପାରନ୍ତି୤ ହିନ୍ଦୁ ଶାସ୍ତ୍ରାନୁସାରେ ବଧୂହେବା ନିମନ୍ତେ ପବିତ୍ର ମନ ଆବଶ୍ୟକ୤ ଆଉ ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ବିବାହ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ତମ ମନ କ’ଣ ଅପବିତ୍ର ହୋଇନାହିଁ୤ ମୁଁ ଜାଣେନା ତମ ହୃଦୟରେ ମୋ ପାଇଁ କିଛି ସ୍ଥାନ ଅଛି କି ନା ! କିନ୍ତୁ ସେ ଯାହାବି ହେଉନା କାହିଁକି ତୁମେ ଆଜି ବହୁତ ଦୂରରେ୤ ନିଜକୁ ଖୁସି କରିବା ନିମନ୍ତେ ତୁମେ ମୋ ନାମରେ ଅନେକ ଅପପ୍ରଚାର ଚଳାଇଛ୤ ଯେତେବେଳେ ତୁମ ସାଥୀମାନେ ମୋ ବିଷୟରେ ପ୍ରଶ୍ନ କରନ୍ତି୤ ତୁମେ ତାଙ୍କ ଉତ୍ତରରେ ଭରି ଦେଉଛ ମୁଁ ଏକ ଚରିତ୍ରହୀନ ବେକାର ବ୍ୟକ୍ତି ବୋଲି୤ ହେଲେ ମୁଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛି ତୁମପରି ମୋ ଜୀବନକୁ ସୁଖମୟ କରିବାକୁ, ତମ ଜୀବନରେ କେବେ ଦୁଃଖର ଝରଣା ବୋଳିବାକୁ ଦେବି ନାହିଁ୤ ତୁମେ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିବ ଯେ, ମୁଁ ତମ ପ୍ରେମର ଶିକାର ହୋଇ ଆଜି ମଧ୍ୟ ତମ ବିଚ୍ଛେଦ ନିଆଁରେ ଜଳି ଜଳି ଅନୁତାପ କରୁଛି୤ ହେଲେ ତମ ସହିତ ଅନେକ ଦିନ ଏକତ୍ର ମିଳିମିଶି ରହିଥିଲେ ମଧ୍ୟ ତମ ଦେହକୁ ସୁଦ୍ଧା ସ୍ପର୍ଶ କରିନାହିଁ୤ କାହିଁକି ନା ମୁଁ ଜଣେ ନାରୀମାସଂ ଲୋଭି ଋପ କାଙ୍ଗାଳ ନଥିଲି କାରଣ ମୁଁ ତୁମର ମନକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲି, ଯେହେତୁ ଋପର ମୃତ୍ୟୁ ଅଛି ୤

++ ++ ++ ++

ହଁ…. ମୁଁ ଆଜି ତମ ପାଇଁ କେହି ନୁହେଁ୤ ପ୍ରକୃତରେ ମୁଁ ଆଜି ତମ ପ୍ରେମ ଯୁଦ୍ଧର ପରାଜିତ ସୈନିକ୤ ତମେ ମୋତେ ଭୁଲି ଯାଇଛ ସତ, ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଭୁଲି ପାରିବିନି ବିଶ୍ବାସଘାତରେ ବିଷ ଦେଇଥିବା ତମ ଛଳନା ଭରା ଅସତ୍ୟ ପ୍ରେମକୁ ତଥା ଏ ମହାନ ଆଘାତକୁ କାରଣ-
“ରୋହତେ ସାୟକୈ ବିଦ୍ବଂ ବନଂ ପରଶୁନାହତମ୍‌
ବାଚା ଦୂଋକ୍ତଂ ବିଭତ୍ସଂ ନ ସଂରୋହତ ବାକ୍ଷତମ୍‌୤”